Kleinigheidjes

Heb je wel eens bijna non-stop in gesprek gezeten? Dat je na acht uur praten, maar vooral goed luisteren, opletten en slimme vragen stellen, helemaal leeg bent? Ik had vandaag zo'n dag. En voor ik kon beginnen met het verwerken van al die interviews moest ik eerst de chaos in mijn hoofd ordenen. Het leuke van mijn werk is de afwisseling. In werkzaamheden, in gesprekken met mensen, in onderwerpen. Maar dat maakt het ook gelijk lastig. Want vandaag ging ik van de kaasboer naar de bakker en van de bakker naar de makelaar om door te gaan in de bouw en de dag af te sluiten met een coach. Toen ik om half zeven gered werd door het avondeten, had ik geen woorden meer. En waar ik enerzijds een tekort aan woorden had, had ik anderzijds een hoofd vol met zinnen. Met flarden van gesprekken die over elkaar heen buitelden. Om orde in de chaos te scheppen ben ik na het eten gaan lopen. Muziek aan en gaan. Linksaf, rechtsaf, zonder doel, net zo lang lopen tot de rust in mijn hoofd is teruggekeerd....

Weet je wat het is met gewicht? Je groeit er letterlijk en figuurlijk in mee. Een kilo meer is niet zo erg en ach, twee kilo kan ook nog wel. Maar voor je het weet groei je dicht. En wie zijn (dikke) billen brandt, moet op de blaren zitten en dus doe ik al sinds augustus het zelfbedachte duct-tape dieet. Ik schreef er in december al over en inmiddels is er 22 kilo af... Met een gemiddelde van 1 kilo per 10 dagen gaat het traag, maar gestaag. Door dit zelfbedachte dieet heb ik geen hongergevoel én straks geen terugval. En daar ging het na al die jaren strijden tegen de kilo's om. Want die strijd ging zo moeizaam dat ik steeds weer de handdoek in de ring gooide. Maar nu ik weer goed slaap, lukt het ineens wél. Nooit geweten dat een goede nachtrust zo belangrijk is voor o.a. je gewicht! Die nachtrust is natuurlijk niet het enige dat werkt. Ik houd van het leven. En van alles dat daarbij hoort. Feestjes, hapjes, drankjes, gezelligheid: je kent het wel. En dus is het lastig om nee te z...

Ambitieus, betrokken, grappig, wispelturig: het zijn woorden die bij me passen. Maar als ik de afgelopen week op een weegschaal leg, kan ik daar maar één conclusie uit trekken. Ik ben kennelijk ook lief.  Zelden heb ik dit woord zo vaak gehoord als afgelopen week. Het begon op Valentijnsdag met bloemen van mijn vader, omdat hij me lief vindt. Maar daaruit trok ik geen conclusie, want elke vader vindt zijn dochter lief, toch? Maar er kwam nog veel meer. Een zelfgemaakte sneeuwpop, een bos tulpen, zelfgemaakte granola, een superleuk vaasje, een kaartje, berichtjes via whatsapp... het was één grote brei aan lief-betuigingen afgelopen week. De grap is dat ik veel associaties heb met het woord lief, maar dat mijn persoontje daar niet in voorkomt. Ik ben aardig en doe graag dingen als ik daar een ander blij mee kan maken. Maar lief? Mijn zwarte ziel denkt daar heel anders over. Ter bescherming van mijn ego vraag ik me ook af of 'lief' zijn wel verstandig is. Kom ik dan niet te soft o...

Ik heb ze vaak. Van die kleine geluksmomentjes. Soms komen ze op onverwachte momenten. En zorgen ze ervoor dat ik er weer even tegenaan kan. Het leven is mooi, als je de mooie kant wilt zien. Van nature ben ik positief geboren. Als het even tegenzit is het de kunst er niet te lang in te blijven hangen. Vooral als je het toch niet kunt veranderen, is het de energie niet waard. Dat klinkt makkelijker dan het soms is en daarom zoek ik op die momenten bewuster naar geluksmomentjes. Vanmorgen had ik een paar interviews op rij. En zoals gebruikelijk loopt mijn hoofd daarna over van de informatie. Ik moest even zennen. En dus trok ik mijn gympies aan en begon te lopen. Muziek in de oren, wind door de haren, op naar het Hemmeland. De zon scheen en de vogels trokken zich niets aan van mijn muziek. Ze kwetterden er vrolijk doorheen.  En ineens was daar het besef, een heerlijk geluksmomentje: de lente komt eraan en ik ben er méér dan klaar voor! Op Spotify zocht ik gelijk naar passende muziek...

Mijn ouders hielden er vroeger een traditionele rolverdeling op na. Mijn vader werkte zich een slag in de rondte en mijn moeder regelde alles thuis. De grap is dat mijn moeder in de opvoeding een gespleten persoonlijkheid leek te hebben: ik werd opgevoed als geëmancipeerde vrouw, mijn broer volgens het traditionele rollenpatroon. Toen we jong waren werd ik voor alle huishoudelijke taken ingezet: helpen koken, wassen, strijken en natuurlijk elke avond de afwas. En ik werd achter mijn broek aangezeten als het om school ging. Een goed diploma was een goede basis voor een goede toekomst, aldus mijn moeder. Ik was op dat moment niet erg blij met alles, maar het heeft me veel gebracht. Het resultaat is nu dat ik prima mijn eigen boontjes kan doppen. Ik ben net als lief hoofdkostwinner en kan ook zonder hem volledig zelfstandig functioneren op velerlei vlak. Mijn broer daarentegen is van de ouderwetse stempel. Hij doet weinig in het huishouden en een ei koken lukt nog net. Ging mijn schoonzus...

Je hebt zoenen van liefde en zoenen van verplichting. Over het eerste hoor je me niet klagen, over het tweede des te meer. Want zoenen zou nooit een verplichting moeten zijn. En toch is dat het wel als je sociaal verantwoord gedrag wilt vertonen. Ik ben groot fan van zoenen van liefde. Dat beperkt zich niet tot een intense zoen met lief, maar is breder dan dat. Een vriendin een dikke genegenheidszoen met bijbehorende knuffel geven als ik haar lang niet gezien heb. Een hartelijke kus op de wang als vrienden jarig zijn. Ik hou ervan. Maar dan wel één dikke klapzoen. En niet drie van die gemaakte vormzoenen op de wangen of in het luchtledige. Want daar heb ik een verschrikkelijke hekel aan. Voor mijn werk stond ik veel op beurzen. Een kleine wereld waarin je steevast dezelfde mensen tegenkwam. Veelal mannen. De eerste keer was de begroeting een welgemeende hand. Maar naarmate de tijd verstreek werd drie zoenen gewoonte. Mijn collega gruwde er net zo van als ik en snapte niet waarom ze haa...

Het is niet dat ik een grote innemer ben, maar een borrel drink ik wel op zijn tijd. Al is het lang geleden dat ik écht dronken was. Ik ben daar namelijk niet zo van, want ik houd toch liever de controle. Dus als ik voor mezelf voel dat ik genoeg heb, dan stap ik net zo makkelijk over op een frisje. Als we met de auto op pad gaan naar een feestje, ben ik de Bob. Een ongeschreven regel, want lief houdt wel van een borrel. En als ik moet rijden, drink ik sowieso geen druppel. Alcohol of fris: het maakt me niet zoveel uit, Ik heb ook heel veel lol zonder. Ik ben er niet minder uitgelaten door en een blad voor mijn mond nam ik al nooit, dus voor mij is er weinig verschil. Sinds augustus sta ik helemaal droog. Een combinatie van medicijnen en een andere levensstijl zorgde ervoor dat ik deze keus maakte. En al zijn de medicijnen nu de reden niet meer, de andere levensstijl is dat nog wel. Maar er is ook een nieuwe reden: ik mis het niet. Ik ga prima op een avondje limo. Ik ben nooit een ...

Wij Nederlanders zijn veel te bescheiden. Over wie we zijn en over wat we doen. 'Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg', is de gevleugelde uitspraak. Maar als iedereen normaal doet, blinkt niemand uit... Je kop boven het maaiveld uitsteken mag wat mij betreft wel vaker gebeuren. Als je weet dat je ergens heel goed in bent, waarom deel je dit niet met anderen? Zij kunnen er alleen maar voordeel aan hebben. Want: als je weet dat iemand ergens goed in is, dan weet je ook dat je die persoon kunt vragen als je precies dáárbij hulp nodig hebt. Als je kijkt naar Amerika, dan zie je het andere uiterste. Alles is amazing en iedereen is awesome. 'Let's make America great again' riep een grote narcist. Alsof het ooit zo great geweest is... Als je het maar hard genoeg roept, gaan mensen het vanzelf geloven. Toch kunnen wij nuchtere Hollanders daar nog wat van leren. Met een beetje zelfkennis kun je wat mij betreft probleemloos verkondigen waar je voor staat. Dat is helemaa...

Hoewel ik altijd in ben voor een feestje, ben ik net zo lief alleen. En waar ik op feestjes graag letterlijk en figuurlijk aanwezig ben, kan ik ook intens genieten van de stilte en de rust als ik lekker op mezelf ben aangewezen. Er is bij mij een max aan het aantal uur dat ik kan socializen. Op een gegeven moment ben ik er klaar mee. En ben ik ook met een paar minuten vertrokken. Er zijn mensen die altijd het licht aan doen, er zijn mensen die elke dag visite ontvangen of op visite gaan en er zijn mensen zoals ik die zonder problemen weken zonder sociaal contact kunnen. Lief en ik doen graag dingen samen, maar ook heel graag zonder elkaar. Die ruimte heb ik, maar ook hij nodig. Er zijn relaties waarin alles samen wordt gedaan en als ik daaraan denk krijg ik het Spaans benauwd. Ik ben beter in een relatie waarin ik vooral veel vrijheid en ruimte heb.  Als lief op vakantie wil, dan moet hij lekker gaan. En als dat drie weken lang is, dan juich ik dat alleen maar toe. Ook ik trek er g...

'Je kunt niet altijd zes gooien', zei mijn moeder op haar sterfbed. Een gevleugelde uitspraak waarmee ze elke tegenslag, klein of groot, pareerde. Het was de laatste keer dat ze het zei. Vandaag 6 jaar geleden. Mijn moeder had graag de regie. Toen zij op vrijdag 13 november 2014 de mededeling kreeg dat er weinig te doen was aan haar uitgezaaide kanker, was ze krachtig. De levensverlengende opties wees ze van de hand. Ze werd niet meer beter en wilde haar laatste maanden niet nog zieker door deze opties doorbrengen. Dus gingen we naar huis. We leefden door. Niet alsof er niets gebeurd was, maar in de wetenschap dat het einde naderde. Op een avond belde mijn vader op. Mijn moeder had hoge koorts. Ik kwam om het bed te verschonen en om te constateren dat het zo niet ging. En dus gingen we naar het ziekenhuis. Na een kleine twee weken kwam ze weer thuis, vrij van koorts, maar zieker dan ervoor. Er kwam een bed in de woonkamer. Voor het raam, zodat ze over de straat uit kon kijken e...

Zoals het weer buiten is, is het ook op mijn hoofd: grijs. Ik had daar nooit zo'n erg in, want er ging op regelmatige basis een kleurtje in, maar dankzij de lockdown is de aftakeling duidelijk zichtbaar. Begrijp me goed: ik heb er geen moeite mee om ouder te worden. Maar wat mij betreft hoeft dat niet te betekenen dat je overal maar in meegaat. Als er simpele oplossingen zijn om die aftakeling enigszins te verhullen, dan doe ik dat graag. Zolang er geen narcose en dergelijke aan te pas komt, wil ik best ver gaan. Ik vind het er gewoon verzorgder uitzien. Maar wel tot op zekere hoogte. Als meer dan 50% van mijn haar grijs is, dan is het misschien tijd om het te accepteren... Vroeger waren mensen vroeg oud. Tegenwoordig ken ik geen enkele oma meer met omajurken, gezondheidsschoenen en blauw haar met een watergolfje. Ook oma's zijn met hun tijd meegegaan. Lopen ook nog gewoon in hun spijkerbroek. Wat mij betreft hoort uiterlijke verzorging bij die vooruitgang. Want waarom wil je e...

Het had niet veel gescheeld of ik had in Maaskantje gewoond. De liefde bracht me er. En de liefde voor mezelf haalde me er ook weer weg. De verliefdheid kwam op een ongunstig moment. Voor het eerst in mijn leven had ik alles voor mezelf op de rit. En dat had ik helemaal alleen gedaan. Als stoere meid van 21 had ik mijn eerste appartement gekocht en ik was er druk aan het klussen. Maar ik was ook druk met daten. Multitasken, want dat kunnen vrouwen zo goed.  En ineens bleek die blind date eigenlijk best een goede match. Gingen we binnen de kortste keren samen op reis. Naar Kopenhagen. En Aabenraa, of all places. We hadden lol en het was goed. De weekenden brachten we veelal door in Maaskantje. Vooral omdat daar het voetballen was. Het was al snel vertrouwd: ik werd voorgesteld aan ons pap en ons mam, we gingen samen naar een bruiloft. Geen vuiltje aan de lucht. Dat vuiltje was er ineens wel op een maandagochtend. In de kilometerslange file terug naar werk. Ik was toch een nieuw leve...

Hoewel ik met mijn lichaam niet algeheel ontevreden ben, zijn het vooral mijn ogen waar ik echt blij mee ben. Mooi donkerbruin, zoals die van mijn vader. En met een twinkeling die me op mijn tachtigste nog jeugdig doet lijken.  Het belangrijkste van je lichaam is dat het gezond is. Dat het doet wat het moet doen. Maar natuurlijk zijn er wensen. Zo zou ik slanker willen zijn. Dus werk ik daaraan. Maar niet alles kun je zelf veranderen. Sommige veranderingen vragen heftige ingrepen. En als ik er dan over nadenk, hoeft het niet zo nodig meer. Ik vond het weghalen van een paar moedervlekken al heftig genoeg. Bij de gedachte aan een maagverkleining, liposuctie of neuscorrectie krijg ik spontaan een wegtrekker. Het is vrouw-eigen om te concentreren op wat er beter en mooier kan. Terwijl we ons beter kunnen focussen op wat er al mooi en goed is. Mijn lengte bijvoorbeeld, daar ben ik heel blij mee. Ook over mijn voorgevel of mijn haar heb ik niets te klagen. En na de vele beugels ben ik oo...

Ik ben in het verkeerde land geboren, want ik heb een ontzettende hekel aan kou. Als de temperatuur daalt, daalt ook mijn zin om naar buiten te gaan. De enige plek waar ik dan wil zijn is dicht bij de kachel. Met een fleecedeken. En warme chocolademelk. En een dik boek waar ik de hele winter over kan doen. Er is wat mij betreft helemaal geen charme aan de winter. Mensen die zeggen dat elke dag 30 graden en zon saai is: geef me een week en ik ben eraan gewend. Als ik mocht kiezen vloog ik vandaag nog naar de zon. Enkele reis. Zonder nadenken. Nu wil het geval dat ik bestuurslid ben van de lokale ijsclub. Vraag me niet waarom ik daar ingetrapt ben, maar het is een feit. En dus moet ik ineens nadenken over kou. Want als het gaat vriezen, hebben alle vrijwilligers het megadruk. Ik ook. Toertochten organiseren, banen vegen, koek en zopie planningen maken, inkopen doen en ga zo maar door. Gelukkig heb ik wel de beste bestuursfunctie die er is: die van secretaris. Want dat betekent dat ik voo...

Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden. Wijze woorden van mijn oma. Al had ik op mijn twaalfde nog geen idee wat ze daar precies mee bedoelde. Tot de puberteit aanbrak. Ik was gelukkig gezegend met een schone huid, maar kreeg in plaats daarvan wel jarenlang een beugel in alle soorten en maten. Zodat ik ook zonder pukkels niet de knapste was. Ik vond het een crime, die jaren waarin je zo vreselijk met je uiterlijk bezig was dat je elke spiegel benutte om te checken of je niet als een complete randdebiel door de school liep. Nu ben ik nooit echt een meisje-meisje geweest, maar een beetje verzorging is geen meisje vreemd. En dus begon ik al jong met crèmes te smeren, werd ik gék van die beharing overal en wist ik me met een beetje make-up gelukkig toonbaar te maken. Al was en ben ik nog steeds geen fanatieke make-updrager.  Naarmate ik ouder werd, kwam daar meer verzorging bij. Er zijn jaren geweest dat ik met panty en mantelpakje door het leven ging en daar hoorde natuurlijk ook nagella...

Ik ben een natuurtalent als het om lummelen gaat. Vooral op slome dagen is de dag voorbij zonder dat ik daadwerkelijk iets gedaan heb. En dat irriteert me. Want het is niet dat er niets te doen is. Vaak weet ik `s morgens al wat voor dag het wordt. Dan begint de dag al met nul motivatie. En dus laat ik me afleiden. Lummel ik een beetje op Facebook, met het huishouden, met een kast die hoognodig uitgeruimd moet worden, met een spelletje op mijn telefoon, met whatsapp. Of ik lummel gewoon om niks. Pak ik steeds weer een nieuwe kop thee om daarna gewoon weer te gaan zitten. Het is dus niet dat ik niets te doen heb. Het is ook niet dat ik mijn werk niet leuk vind. Het is gewoon dat ik geen zin heb om ook maar iets te doen. En dus heb ik ook weinig zin om te werken. Terwijl dat wel moet, want anders was lummelen helemaal niet erg. Op die dagen visualiseer ik dat ik mezelf een schop onder mijn gat geef. Soms werkt dat. Vooral als ik tegen een deadline aan werk. Want dan moet het wel. Ik ben ...