Grijs

Zoals het weer buiten is, is het ook op mijn hoofd: grijs. Ik had daar nooit zo'n erg in, want er ging op regelmatige basis een kleurtje in, maar dankzij de lockdown is de aftakeling duidelijk zichtbaar.

Begrijp me goed: ik heb er geen moeite mee om ouder te worden. Maar wat mij betreft hoeft dat niet te betekenen dat je overal maar in meegaat. Als er simpele oplossingen zijn om die aftakeling enigszins te verhullen, dan doe ik dat graag. Zolang er geen narcose en dergelijke aan te pas komt, wil ik best ver gaan. Ik vind het er gewoon verzorgder uitzien. Maar wel tot op zekere hoogte. Als meer dan 50% van mijn haar grijs is, dan is het misschien tijd om het te accepteren...

Vroeger waren mensen vroeg oud. Tegenwoordig ken ik geen enkele oma meer met omajurken, gezondheidsschoenen en blauw haar met een watergolfje. Ook oma's zijn met hun tijd meegegaan. Lopen ook nog gewoon in hun spijkerbroek. Wat mij betreft hoort uiterlijke verzorging bij die vooruitgang. Want waarom wil je er op je 50ste of 70ste niet meer leuk uitzien voor jezelf en je partner?

Nu kan ik natuurlijk iets tegen dat grijs doen. Ik kan een kleurtje kopen bij de drogist. Maar ik ben nogal onhandig. En dus is daarvan het resultaat ongetwijfeld dat er meer verf op mijn gezicht en handen zit, dan in mijn haar. En dus kijk ik dagelijks met lede ogen in de spiegel en tel ik steeds meer grijze haren. Ik tel de dagen af dat ik weer bij mijn kapster terecht kan.

Tel daarbij op dat ik binnenkort weer brildragend ben. De aftakeling is compleet. In maart 2014 liet ik mijn ogen laseren. Ik had zo'n afkeer van mijn bril dat ik mijn angsten overwon. Bijna vierduizend euro armer verliet ik blij en gelukkig - met pijn in mijn ogen - de kliniek. Zeven jaar lang was het de beste keus ever. Geen bril, geen lenzen, gewoon geen gedoe. 

Ik wilde er dan ook niet aan toegeven dat ik slechter begon te zien. Maar mijn linkeroog was zo afwezig dat ik er niet meer onderuit kon. Het werd werken met hindernissen. Op naar de lokale opticien dus. En daar kwam het snoeiharde bewijs van mijn vermoeden. 

Mijn linkeroog is weer terug bij af. Net zo wazig als vóór de laserbehandeling. En dus komt er weer een bril. Ik was er een middag bloedsacherijnig van. Maar inmiddels heb ik me erbij neergelegd. De bril is uitgezocht en met anderhalve week op mijn neus. Niet dat jullie daar veel van gaan zien, want in het openbaar kan ik nog prima zonder dat onding. Dat de aftakeling begonnen is, wil nog niet zeggen dat ik ermee te koop ga lopen...

Liefs, J.



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Leven

Als ik iets wil, dan is het alles uit het leven halen. Genieten met een grote G en dansen tot de zon weer op komt. Doen wat ik wil, wanneer ik wil en met wie ik wil. Noem het egoïstisch, maar als iedereen aan zichzelf denkt, wordt er aan iedereen gedacht. Beperkingen zoals in het afgelopen jaar zijn weinig behulpzaam als het op het nastreven van mijn doelen aankomt, maar nu er weer veel meer kan, zie ik mijn kans schoon. Die wil om écht te leven heeft er in de loop der jaren voor gezorgd dat ik anders in het leven ben gaan staan. Ik maak bewustere keuzes. Ik werk nog steeds hard, maar maak meer tijd vrij voor dingen die belangrijker zijn. Sinds een paar jaar werk ik nagenoeg geen weekend meer en doordeweekse avonden zijn ook heilig aan het worden. Kortom: een mens kan veranderen als de focus verandert.  Die verandering is beetje bij beetje gekomen. Omdat we vrienden veel te jong hebben verloren. En omdat mijn moeder - met de pensioenleeftijd in zicht - is overleden. Het zet je aan ...
Meer lezen

Geluksmomentjes

Ik heb ze vaak. Van die kleine geluksmomentjes. Soms komen ze op onverwachte momenten. En zorgen ze ervoor dat ik er weer even tegenaan kan. Het leven is mooi, als je de mooie kant wilt zien. Van nature ben ik positief geboren. Als het even tegenzit is het de kunst er niet te lang in te blijven hangen. Vooral als je het toch niet kunt veranderen, is het de energie niet waard. Dat klinkt makkelijker dan het soms is en daarom zoek ik op die momenten bewuster naar geluksmomentjes. Vanmorgen had ik een paar interviews op rij. En zoals gebruikelijk loopt mijn hoofd daarna over van de informatie. Ik moest even zennen. En dus trok ik mijn gympies aan en begon te lopen. Muziek in de oren, wind door de haren, op naar het Hemmeland. De zon scheen en de vogels trokken zich niets aan van mijn muziek. Ze kwetterden er vrolijk doorheen.  En ineens was daar het besef, een heerlijk geluksmomentje: de lente komt eraan en ik ben er méér dan klaar voor! Op Spotify zocht ik gelijk naar passende muziek...
Meer lezen

Kinderen

Ik heb ze nooit gewild. Hoewel ik er natuurlijk ruimschoots over nagedacht heb. Want het 'hoort' en het wordt 'verwacht'. En ondanks dat ideaalplaatje ben ik er niet aan begonnen. En dat ga ik ook niet meer doen nu ik de 40 ruim gepasseerd ben. Natuurlijk heb ik dat ideaalplaatje wel eens in mijn hoofd proberen te visualiseren. En in mijn jongere jaren kon ik het nog enigszins een beetje voor me zien, maar het trok me niet. Het idee van moeder zijn past niet bij me. Toen niet en nu niet. Want naarmate de jaren verstreken is dat gevoel steeds sterker geworden. Toch is dat lastig. Want er werd me, zeker in mijn dertiger jaren met een vaste relatie, te pas en te onpas gevraagd naar kinderen. Of ik ze nog niet had en of ik ze niet wilde. Behoorlijk ongepast als je het mij vraagt, want wat als het niet lukt? Met mijn stellige 'alsjeblieft niet' was de vraag ook duidelijk beantwoord, maar er zijn genoeg mensen bij wie dat niet het geval is en die hierdoor elke keer aa...
Meer lezen