Mooi

Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden. Wijze woorden van mijn oma. Al had ik op mijn twaalfde nog geen idee wat ze daar precies mee bedoelde. Tot de puberteit aanbrak.

Ik was gelukkig gezegend met een schone huid, maar kreeg in plaats daarvan wel jarenlang een beugel in alle soorten en maten. Zodat ik ook zonder pukkels niet de knapste was. Ik vond het een crime, die jaren waarin je zo vreselijk met je uiterlijk bezig was dat je elke spiegel benutte om te checken of je niet als een complete randdebiel door de school liep.

Nu ben ik nooit echt een meisje-meisje geweest, maar een beetje verzorging is geen meisje vreemd. En dus begon ik al jong met crèmes te smeren, werd ik gék van die beharing overal en wist ik me met een beetje make-up gelukkig toonbaar te maken. Al was en ben ik nog steeds geen fanatieke make-updrager. 

Naarmate ik ouder werd, kwam daar meer verzorging bij. Er zijn jaren geweest dat ik met panty en mantelpakje door het leven ging en daar hoorde natuurlijk ook nagellak bij. En naarmate er meer geld binnenkwam werden de crèmes duurder en de behandelingen uitgebreider,

Naast de kapper werd ook een bezoek aan de nagelstyliste nodig. Al ben ik daar weer mee gestopt. En na regelmatige afspraken bij de pedicure volgde ook de schoonheidsspecialiste. Eerst alleen voor een gezichtsbehandeling, maar inmiddels ook voor het bijhouden van mijn wenkbrauwen en het harsen van die beharing waar ik nog steeds gek van word.

Wij vrouwen doen onszelf heel wat pijn aan. Ik ken geen man die er zoveel werk van maakt. En voor wie doen we het eigenlijk? Voor onszelf? Voor de partner? Of voor al die andere vrouwen, zodat ze niks hebben om je mee onderuit te halen?

Liefs, J.