Zoenen

Je hebt zoenen van liefde en zoenen van verplichting. Over het eerste hoor je me niet klagen, over het tweede des te meer. Want zoenen zou nooit een verplichting moeten zijn. En toch is dat het wel als je sociaal verantwoord gedrag wilt vertonen.

Ik ben groot fan van zoenen van liefde. Dat beperkt zich niet tot een intense zoen met lief, maar is breder dan dat. Een vriendin een dikke genegenheidszoen met bijbehorende knuffel geven als ik haar lang niet gezien heb. Een hartelijke kus op de wang als vrienden jarig zijn. Ik hou ervan. Maar dan wel één dikke klapzoen. En niet drie van die gemaakte vormzoenen op de wangen of in het luchtledige. Want daar heb ik een verschrikkelijke hekel aan.

Voor mijn werk stond ik veel op beurzen. Een kleine wereld waarin je steevast dezelfde mensen tegenkwam. Veelal mannen. De eerste keer was de begroeting een welgemeende hand. Maar naarmate de tijd verstreek werd drie zoenen gewoonte. Mijn collega gruwde er net zo van als ik en snapte niet waarom ze haar wel zoenden en mij niet. Mijn truc: hartelijk lachen, lichtjes achterover leunen om afstand te bewaren en een hand uitsteken. Het zorgde er negen van de tien keer voor dat de zoenen mij bespaard bleven. 

Ook mijn omgeving weet inmiddels hoe ik erover denk. En dus is deze coronatijd voor zoenen van verplichting een zege. We gaan even terug naar de basis: er wordt niet gezoend. En als er straks weer gezoend mag worden, dan zet ik graag een nieuwe trend. Een welgemeende hartelijke hand voor iedereen met wie ik niet geknikkerd heb. En één dikke hartverwarmende zoen voor al mijn vrienden.

Liefs, J.