Kou

Ik ben in het verkeerde land geboren, want ik heb een ontzettende hekel aan kou. Als de temperatuur daalt, daalt ook mijn zin om naar buiten te gaan. De enige plek waar ik dan wil zijn is dicht bij de kachel. Met een fleecedeken. En warme chocolademelk. En een dik boek waar ik de hele winter over kan doen.

Er is wat mij betreft helemaal geen charme aan de winter. Mensen die zeggen dat elke dag 30 graden en zon saai is: geef me een week en ik ben eraan gewend. Als ik mocht kiezen vloog ik vandaag nog naar de zon. Enkele reis. Zonder nadenken.

Nu wil het geval dat ik bestuurslid ben van de lokale ijsclub. Vraag me niet waarom ik daar ingetrapt ben, maar het is een feit. En dus moet ik ineens nadenken over kou. Want als het gaat vriezen, hebben alle vrijwilligers het megadruk. Ik ook. Toertochten organiseren, banen vegen, koek en zopie planningen maken, inkopen doen en ga zo maar door.

Gelukkig heb ik wel de beste bestuursfunctie die er is: die van secretaris. Want dat betekent dat ik vooral op de achtergrond dingen moet regelen. En dat kan dus vanuit huis. Bij de kachel. Achter de pc. Ver weg van het ijs en de kou. 

In het nieuws hoor ik over een bijzonder fenomeen op de Noordpool. Als dat doorzet, moet bij de gedachte eraan de kachel al hoger. Want extreme kou is dan niet uitgesloten. IJsfanaten zijn nu al zenuwachtig en ik maak me vooral zorgen over mijn winterjas: is die wel dik genoeg?

Komende week hebben we bestuurlijk overleg. Met omliggende ijsclubs en de burgemeester. Want als die kou komt, zijn de mensen in Nederland niet te houden. Schaatsen gaan uit het vet en bij flinterdun ijs staan de eerste durfals er al op. Ik gun het ze van harte, maar als ik voor mezelf spreek hoop ik dat het me bespaard blijft.

Mocht die kou er komen, dan heb ik - naast de lockdown - nog een excuus om de deur niet uit te gaan. Ik graaf me alvast in met mijn dekentje bij de haard. Want ik kan je verzekeren dat ik geen stap buiten de deur zet!

Liefs, J.