Lief

Ambitieus, betrokken, grappig, wispelturig: het zijn woorden die bij me passen. Maar als ik de afgelopen week op een weegschaal leg, kan ik daar maar één conclusie uit trekken. Ik ben kennelijk ook lief. 

Zelden heb ik dit woord zo vaak gehoord als afgelopen week. Het begon op Valentijnsdag met bloemen van mijn vader, omdat hij me lief vindt. Maar daaruit trok ik geen conclusie, want elke vader vindt zijn dochter lief, toch? Maar er kwam nog veel meer. Een zelfgemaakte sneeuwpop, een bos tulpen, zelfgemaakte granola, een superleuk vaasje, een kaartje, berichtjes via whatsapp... het was één grote brei aan lief-betuigingen afgelopen week.

De grap is dat ik veel associaties heb met het woord lief, maar dat mijn persoontje daar niet in voorkomt. Ik ben aardig en doe graag dingen als ik daar een ander blij mee kan maken. Maar lief? Mijn zwarte ziel denkt daar heel anders over. Ter bescherming van mijn ego vraag ik me ook af of 'lief' zijn wel verstandig is. Kom ik dan niet te soft over? Word ik niet liever stoer of grappig gevonden? Neemt lief zijn niet teveel de overhand nu? Denk ik teveel aan anderen en moet ik meer aan mezelf gaan denken?

Wat ik wel weet is dat ik al jaren leef volgens de spreuk 'je oogst wat je zaait'. En kennelijk is het moment van oogsten aangebroken. En daarom ben ik vooral dankbaar. Dat ik anderen kan en mag helpen en dat ze me daardoor kennelijk lief vinden. Maar laten we dit vooral onder ons houden, want ik heb liever dat het een publiek geheim blijft...

Liefs, J.









Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Leven

Als ik iets wil, dan is het alles uit het leven halen. Genieten met een grote G en dansen tot de zon weer op komt. Doen wat ik wil, wanneer ik wil en met wie ik wil. Noem het egoïstisch, maar als iedereen aan zichzelf denkt, wordt er aan iedereen gedacht. Beperkingen zoals in het afgelopen jaar zijn weinig behulpzaam als het op het nastreven van mijn doelen aankomt, maar nu er weer veel meer kan, zie ik mijn kans schoon. Die wil om écht te leven heeft er in de loop der jaren voor gezorgd dat ik anders in het leven ben gaan staan. Ik maak bewustere keuzes. Ik werk nog steeds hard, maar maak meer tijd vrij voor dingen die belangrijker zijn. Sinds een paar jaar werk ik nagenoeg geen weekend meer en doordeweekse avonden zijn ook heilig aan het worden. Kortom: een mens kan veranderen als de focus verandert.  Die verandering is beetje bij beetje gekomen. Omdat we vrienden veel te jong hebben verloren. En omdat mijn moeder - met de pensioenleeftijd in zicht - is overleden. Het zet je aan ...
Meer lezen

Geluksmomentjes

Ik heb ze vaak. Van die kleine geluksmomentjes. Soms komen ze op onverwachte momenten. En zorgen ze ervoor dat ik er weer even tegenaan kan. Het leven is mooi, als je de mooie kant wilt zien. Van nature ben ik positief geboren. Als het even tegenzit is het de kunst er niet te lang in te blijven hangen. Vooral als je het toch niet kunt veranderen, is het de energie niet waard. Dat klinkt makkelijker dan het soms is en daarom zoek ik op die momenten bewuster naar geluksmomentjes. Vanmorgen had ik een paar interviews op rij. En zoals gebruikelijk loopt mijn hoofd daarna over van de informatie. Ik moest even zennen. En dus trok ik mijn gympies aan en begon te lopen. Muziek in de oren, wind door de haren, op naar het Hemmeland. De zon scheen en de vogels trokken zich niets aan van mijn muziek. Ze kwetterden er vrolijk doorheen.  En ineens was daar het besef, een heerlijk geluksmomentje: de lente komt eraan en ik ben er méér dan klaar voor! Op Spotify zocht ik gelijk naar passende muziek...
Meer lezen

Kinderen

Ik heb ze nooit gewild. Hoewel ik er natuurlijk ruimschoots over nagedacht heb. Want het 'hoort' en het wordt 'verwacht'. En ondanks dat ideaalplaatje ben ik er niet aan begonnen. En dat ga ik ook niet meer doen nu ik de 40 ruim gepasseerd ben. Natuurlijk heb ik dat ideaalplaatje wel eens in mijn hoofd proberen te visualiseren. En in mijn jongere jaren kon ik het nog enigszins een beetje voor me zien, maar het trok me niet. Het idee van moeder zijn past niet bij me. Toen niet en nu niet. Want naarmate de jaren verstreken is dat gevoel steeds sterker geworden. Toch is dat lastig. Want er werd me, zeker in mijn dertiger jaren met een vaste relatie, te pas en te onpas gevraagd naar kinderen. Of ik ze nog niet had en of ik ze niet wilde. Behoorlijk ongepast als je het mij vraagt, want wat als het niet lukt? Met mijn stellige 'alsjeblieft niet' was de vraag ook duidelijk beantwoord, maar er zijn genoeg mensen bij wie dat niet het geval is en die hierdoor elke keer aa...
Meer lezen