Maaskantje

Het had niet veel gescheeld of ik had in Maaskantje gewoond. De liefde bracht me er. En de liefde voor mezelf haalde me er ook weer weg.

De verliefdheid kwam op een ongunstig moment. Voor het eerst in mijn leven had ik alles voor mezelf op de rit. En dat had ik helemaal alleen gedaan. Als stoere meid van 21 had ik mijn eerste appartement gekocht en ik was er druk aan het klussen. Maar ik was ook druk met daten. Multitasken, want dat kunnen vrouwen zo goed. 

En ineens bleek die blind date eigenlijk best een goede match. Gingen we binnen de kortste keren samen op reis. Naar Kopenhagen. En Aabenraa, of all places. We hadden lol en het was goed. De weekenden brachten we veelal door in Maaskantje. Vooral omdat daar het voetballen was. Het was al snel vertrouwd: ik werd voorgesteld aan ons pap en ons mam, we gingen samen naar een bruiloft. Geen vuiltje aan de lucht.

Dat vuiltje was er ineens wel op een maandagochtend. In de kilometerslange file terug naar werk. Ik was toch een nieuw leven begonnen? Een leven voor mezelf. Waarin ik voor mezelf zou kiezen. Was dit wat ik wilde? Het begon te wringen. Ook al leek het echt een match.

In Maaskantje was alles goed geregeld: een leuke en lieve vent, een goede baan, een mooi huis. Een volwassen leven lonkte. Maar het begon te jeuken. Ik zag het niet voor me. Daar wonen, daar leven, daar huisje-boompje-beestje. Maar mijn net verworven vrijheid dan? En mijn appartement waar ik nog geen weekend was geweest? En dus maakte ik een besluit. Koos ik voor mezelf. Geen makkelijke keuze, want hé, we hadden het toch leuk samen? 

Soms spreken we elkaar nog. En dat is goed. Want een ex is iemand waarmee je mooie momenten hebt beleefd, dus waarom zou je met ruzie uit elkaar gaan? En soms hebben we het nog over die keus. Over dat het moeilijk was, maar volledig te begrijpen. En vooral dat we, achteraf gezien, ook de beste keus hebben gemaakt. Hij is gelukkig. Ik ben gelukkig. En dat is waar het uiteindelijk allemaal om draait.

Liefs, J.