Kleinigheidjes

Het was zaterdag 2 januari 1993. Een prachtige winterdag. Het vroor dat het kraakte. En terwijl menigeen op de Pierebaan aan het schaatsen was onder een strakblauwe hemel met winterzon, mocht ik voor het eerst (want net een paar maanden begonnen met een zaterdagbaantje) balansen bij de Komart op de Graaf Willemlaan. De winkel sloot om 16 uur, dus het was even na sluitingstijd. We waren nog maar net begonnen met het tellen van de voorraad. In de verte klonken sirenes die dichterbij kwamen. Ik nam mijn werk serieus en ik liet me doorgaans niet snel afleiden, maar iets in mij liet mijn alarmbellen afgaan. De sirenes zwollen aan en trokken mij naar de ingang van de supermarkt. Ze reden met een bloedgang voorbij en ik volgde ze met mijn ogen. Een blok verder was er enorme rook. Paniek sloeg toe: was dat ons huis?! Zonder jas en in mijn Komart-schort rende ik naar huis. In blinde paniek. Eenmaal daar werd ik tegengehouden. En zag ik dat het niet ons huis was, maar dat van de buren. Van mijn ...

Ik word hier dus oprecht heel erg blij van. Van dit weer. Van de warmte. En de zon. Ik ben namelijk niet winterhard, dus heb de afgelopen maanden behoorlijk moeten afzien. Ik vind kou op zich niet erg. Bij de verwarming, de haard, in de sauna of in een warm bad heb ik er zelfs helemaal geen last van. Maar als ik de deur uit moet, ga ik spontaan grommen. Moet dat? Waarom ik? En dus ga ik het liefst in een diepe winterslaap tot de krokussen boven de grond uitkomen. Gister en vandaag zijn een feestje. Twee zomerse dagen in het vroege voorjaar! Ik kan mijn blijdschap nauwelijks onderdrukken. En dus heb ik gistermiddag even gespijbeld. Heb ik even lekker een uurtje in de zon gezeten. En dat ga ik vanmiddag weer doen, gewoon omdat het kan. De zon op mijn gezicht, de warmte voelen: ik word er een ander mens door. Vriendelijker, vrolijker, lichtvoetiger. Als een haas in het weiland huppel ik zo door de dag. Dat mijn werk op me wacht als de zon onder is, maakt dan ook helemaal niks uit. Ik werk...

Het woord is al net zo erg als de ziekte zelf. Kanker. En waar het vroeger nog besmuikt werd benoemd als K. wordt het tegenwoordig door menig jongere te pas en te onpas gebruikt als scheldwoord. In dit geval was het vroeger tóch beter... Ik ken behoorlijk wat mensen die aan kanker overleden zijn. Niet in de laatste plaats mijn vriendinnetje en mijn moeder. Beiden op veel te jonge leeftijd. Dat is natuurlijk heel erg en ik had verwacht dat het me strijdbaar zou maken tegen de ziekte. Dat ik op de barricade zou springen voor meer geld. Of actie zou voeren voor meer onderzoek. Maar dat doe ik niet. Net zoals ik dat niet doe voor al die andere vreselijke ziektes die mensonterend en allesoverheersend zijn. Want waar moet je beginnen? Natuurlijk draag ik wel mijn steentje bij. Loop ik elk jaar trouw mijn collecterondjes. Doneer ik keurig aan alle enge ziektes die even stoppen bij mijn voordeur - in de vorm van een collectebus - en daarna gelukkig snel weer naar de volgende deur gaan. Maar da...

De politiek is niets voor mij. Binnen een dag hap ik iemands hoofd eraf of trek ik iemand over een bureau uit pure frustratie. Ik hou niet van praten om het praten. En ook niet van politiek correct antwoorden. Laat staan van politiek gekonkel. Soms jeuken mijn handen. Dan hoor ik de politiek (lokaal of nationaal) aan en denk ik: mensen, stop met dat slappe geklets, dat vingertje wijzen en het modder gooien, ga gewoon eens aan het werk! Dan krijg ik bijna de neiging me in de politiek te mengen, simpelweg om te laten zien dat het ook anders kan. Zonder gekonkel. Door eerlijk en open te zijn en door te debatteren over de inhoud en niet over de persoon. Het is niet dat het 'op de man' spelen alleen bij lokale politici speelt, al schreef de interim-burgemeester van Waterland daarover een raak document, waarvan ik hoop dat de hele politiek zich aangesproken voelt. Ook landelijk kunnen ze er wat van. Dat blijkt maar weer met 'Pieter Omtzigt, functie elders'. Dat amateuristisch...

Soms ben ik onder de indruk van de natuurlijke schoonheid van een vrouw. Dan zie ik een vrouw en denk ik 'jemig, wat ben jij een mooie vrouw'. Het gebeurt me niet dagelijks en zelfs niet maandelijks en meestal flitst het alleen maar even door mijn hoofd. Maar vandaag was een uitzondering. Ik kwam ervoor uit. En om alle misverstanden uit de wereld te helpen: ik heb er geen enkele andere emotie bij dan 'wow'. Bij mijn weten val ik niet op vrouwen, maar heb ik hooguit oog voor de schoonheid van de mens. De vrouw in kwestie is een vriendin. Iemand die ik al jaren zo regelmatig zie dat ik haar bijna voor lief neem. Een vanzelfsprekendheid. Een vast gegeven. Iemand die ik kan uittekenen. Dacht ik. Want vandaag kwam deze vriendin in de app voorbij. En ik moest even knipperen. Zag ik dat goed? Was zij dat? En waarom valt het me nu pas op hoe mooi ze is? Kijk ik anders of is zij anders? Het is natuurlijk on-Nederlands om tegen een vriendin te zeggen dat je haar een mooie vrouw v...

Woorden buitelen over elkaar heen, in mijn hoofd flarden van zinnen. Een alinea vormt zich woord voor woord, maar bij de volgende moet ik weer opnieuw beginnen. Als ik ze niet typ dan raak ik ze kwijt, deze prachtige verhalen. Ik stap maar uit bed, voordat ik nog langer lig te malen. Op kantoor is het koud en buiten is het duister. Maar de woorden blijven komen, als een zacht gefluister. De pc zoemt een geruststellend geluid: daar zijn mijn woorden veilig. Een verhaal komt wanneer het komt, zelfs de nacht is niet heilig. De klokt tikt langzaam voort, seconden worden uren. Als het verhaal eenmaal is verteld, zal de slaap niet lang meer duren. Liefs, J.

Aan Thierry B. Ik maak me net als jij ernstige zorgen om onze rechtsstaat. Vanmorgen tijdens het stemmen viel het me op dat de vrijwilligers van het stembureau allemaal een eigen kleur hebben! Van VVD tot CDA en van PvdA tot D66 en GroenLinks. En het ergste is nog: ze doen zij-aan-zij hun werk! Laten zich niet afleiden door politieke kleur, maar offeren een hele dag op voor het grotere goed. Ik kon overigens geen FvD-aanhanger ontdekken tussen deze vrijwilligers. Dus maak ik me zorgen. Zetten zij zich wel in voor onze democratie of lopen ze daarvoor weg, net als hun grote voorbeeld? Niemand wordt graag publiekelijk aan de schandpaal genageld. Maar volgens het oude principe 'wat u niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook een ander niet', ben ik tot de conclusie gekomen dat je zelf ook niet zonder zonden bent. Gister nog nagelde je een welwillende stembureau-medewerker schaamteloos aan de schandpaal. Omdat deze ook van een lokale politieke partij is en dus onmogelijk neutraal kan ...

Gedane zaken nemen geen keer. En dus blijf ik liever niet hangen in het verleden. Vooruitkijken is het devies, want dat is de kant die je opgaat. Mensen die blijven hangen, vind ik lastig. Er is altijd wel een excuus in het verleden te vinden waardoor je niet in het heden leeft. Terwijl dat precies is wat je wel moet doen. Het liefst geef ik mensen die blijven hangen in het verleden een schop onder hun hol. Kijk naar hoe je er nu voor staat, naar wat je wél bereikt hebt en waar je vandaag de dag plezier aan beleeft. Wie het verleden niet achter zich kan laten, zal er altijd in blijven leven. Zet geen stap in de huidige realiteit, maar komt ook geen stap verder in de toekomst. Door altijd maar achterom te kijken zie je niet wat er in je toekomst ligt. Welke kansen er voor het oprapen liggen, welke zijwegen je kan inslaan en hoeveel mooier het leven kan zijn als je er de focus op hebt. Waarom alles oprakelen uit het verleden als je er niet beter van wordt? Waarom blijven hangen in pijn e...

Als vrouw ben ik voorstander van vrouwen aan de top. Gekscherend zeg ik wel eens: 'als alle leiders vrouwen zijn, is er geen oorlog meer'. De manier waarop vrouwen leiden, verschilt wel degelijk van de wijze waarop mannen dat doen. Dat heeft voordelen, maar zeker ook nadelen. Nog belangrijker dan vrouwen aan de top vind ik dat de juiste persoon op de juiste plek moet zitten. En dat betekent niet automatisch dat het een vrouw moet zijn. Of een blanke man. Er moet gekeken worden naar soft- en hard skills. Is iemand inhoudelijk goed én is iemand een natuurlijke leider? Want het is niet vanzelfsprekend dat iemand in beide goed is. Ervaringen te over op dit gebied. Onlangs werd er een vertaler gezocht voor de 'spoken words' van  de Afro-Amerikaanse Amanda Gorman. Een krachtige jonge vrouw die tijdens de inauguratie van Joe Biden een speech gaf. De allerbeste vertaalster voor de klus bleek een blanke Nederlandse dame. Een goede keus, lijkt mij. Maar niets is minder waar: een ...

Ik moet iets bekennen: ik heb een zwak voor mannen die iets kunnen. Die niet met hun hoofd, maar vooral met hun handen werken. Die lichamelijk hard aan het werk zijn en niet bang zijn om de handen vuil te maken. Die kunnen maken wat een ander bedenkt. Het heeft geen zin te ontkennen dat er ook wel eens snelle kantoorjongens de revue zijn gepasseerd, maar grosso modo heeft de ambachtsman de overhand. Mannen met passie voor hun werk die in weer en wind aan het werk zijn: groter kan mijn bewondering niet zijn. Ook lief was ooit zo'n ambachtsman. Die thuis kwam met vieze en ruwe handen, die spieren had als staalkabels en die lichamelijk af was na een dag hard werken. En hoewel hij inmiddels een technische kantoorbaan heeft, zie ik hem genieten als hij weer eens met zijn handen mag werken. Zo helpt hij een vriend tijdens de verbouwing en is dan helemaal in zijn element. Stuk van gedane arbeid, maar wel met een grote glimlach van het resultaat van een dag hard werken. Want dat is het hè,...

Nu ik al sinds augustus met gezonde voeding bezig ben, vond ik het ook nodig om m'n lijf eens even helemaal te resetten. Detoxen heet dat met een mooi woord. Op Sap.je  bestelde ik, op aanraden van een vriendin, een detoxkuur van 3 dagen. Dat moet vol te houden zijn voor een eerste keer, dacht ik. Afgelopen donderdag werd alles vers bezorgd. Vrijdag begon de uitdaging. De hele dag door sap drinken, voornamelijk bestaand uit groente; het klinkt makkelijker dan het is. Want hoewel ze lekker smaken, mis ik iets om op te kauwen. Wel was er elk uur een sapje, dus de wekker moest bijna gezet worden. Na dag één deed ik aan zelfkastijding: `s avonds haalde ik in een bakkerij input op voor een magazine. Vol met geuren van versgebakken brood en met zicht op dubbeldek tompoucen, was ik blij dat mijn dag erop zat. En ben ik met lichte hoofdpijn languit in bad gegaan om de verleiding van eten te weerstaan. Zaterdag was moeilijker. Opstaan met hoofdpijn, zo suf als een konijn, maar de hel...

Op dagen als deze zou ik willen dat ik nog achter de kassa zat, zoals ik tijdens mijn studie deed. Er was niets overzichtelijker dan de boodschappen aanslaan op de kassa, gezellig kletsen met de klanten, lol maken met collega's en aan het eind van de werkdag gewoon de deur achter me dichttrekken. Ik roep het wel vaker en natuurlijk meen ik er niks van. Sterker nog: binnen een dag zou ik het systeem willen verbeteren en binnen een week wil ik de winkel reorganiseren. Want dat is de aard van het beestje. Als er ook maar een dag teveel lijkt op de vorige, dan zoek ik al snel nieuwe uitdagingen. Verbeteringen, vernieuwingen, veranderingen: alles om er maar voldoende uitdaging uit te halen. En dus ben ik nog steeds zzp'er. Niet onverdienstelijk, maar wel met het bijbehorende leven van een ondernemer. Soms is er weinig werk, maar vaak is er teveel werk. En komt alles tegelijk. Alsof alle opdrachtgevers met elkaar afspreken: nú gaan we alles tegelijk over de schutting gooien. En dus h...

Ik ben geen pieper. En al helemaal geen huilebalk. Door de bank genomen ben ik best een stoere vrouw. Niet omdat ik me groot houd, wel omdat piepen of huilen meestal niet zoveel zin heeft. Ondanks dat heb ik wel een klein hartje. En dat breekt als ik vrienden verdriet zie hebben. Dat het onmogelijk is al het leed van een ander op je schouders te nemen, weet ik ook heus wel. Maar als je me diep in mijn hart kijkt, is dat wat ik het liefste zou doen. Geef het maar hier, ik draag het wel voor je. Want het is pijnlijker om de pijn aan te zien, dan om de pijn zelf te dragen. Het probleem met pijn is dat je er niets aan kunt veranderen. Je kunt de pijn niet oplossen en je kunt het niet wegnemen. Ze moeten het zelf doen. Het enige wat ik kan doen is er zijn. Luisteren, een schouder geven (fuck corona) en meedenken waar het maar kan. En al lijkt dat zo weinig, ik hoop dat het voor diegene precies is wat er op dat moment nodig is.  Vriendschap gaat niet alleen maar over leuke dingen doen en...

Ik ben niet vies van een stevige discussie en ga ook een confrontatie niet uit de weg. Als een ander gelijk heeft, ben ik de eerste die dat toegeeft. Maar als iets onredelijk en onjuist is, dan geef ik niet op. Ook niet als de tegenpartij vele malen groter is en weinig mee wil bewegen. Sinds ik voor mezelf ben begonnen, heb ik de zaakjes goed op orde. De pensioenpot wordt elk jaar gevuld, ik bouw een buffer op voor slechte tijden en een arbeidsongeschiktheidsverzekering zorgt ervoor dat ik niet aan de bedelstaf raak als ik wat ga mankeren. Dat we ook prima op één salaris kunnen leven, weet ik, maar zo zit ik niet in elkaar. Ik wil mijn eigen broek ophouden, ook als er een moment komt dat ik die misschien niet eens meer zelf aan kan trekken. En dus draag ik al jaren keurig af. Afgelopen zomer kreeg ik bericht van mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering. 'Gefeliciteerd, uw verzekering wordt de helft goedkoper, omdat in uw beroepsgroep weinig claims zijn'. Ik kon `m oversluiten teg...

Vroeger was slapen mijn grootste hobby. Ik was er enorm goed in en kon het extreem lang volhouden. Er ging niets boven een dag luieren in en rond bed. Hele luie zondagen kon ik er doorbrengen. Ontbijtje, filmpje, beetje slapen: de ultieme relaxdag na een lange week werken of een avond flink doorhalen. Tegenwoordig heeft het ritme me zo te pakken dat uitslapen niet meer zo goed lukt. Ik zet niet eens een wekker meer, want rond 8 uur is het elke dag klaar. Ik word vroeg wakker als het niet moet en blijf altijd liever liggen als het wél moet.  Terwijl ik vrijdagnacht pas rond drie uur mijn bed opzocht, ging de biologische wekker rond een uur of 8 alweer af. Brak en niet uitgeslapen bleef ik de hele dag achter mezelf aanlopen. Het was een ideale sluimerdag, ware het niet dat ik aan het werk moest. En zo kwam er toch nog wat van nuttige dingen terecht.  Het is dus heel goed verklaarbaar waarom ik zaterdagavond instortingsgevaar had. Om een uur of tien was ik er wel klaar mee. ...