Kanker

Het woord is al net zo erg als de ziekte zelf. Kanker. En waar het vroeger nog besmuikt werd benoemd als K. wordt het tegenwoordig door menig jongere te pas en te onpas gebruikt als scheldwoord. In dit geval was het vroeger tóch beter...

Ik ken behoorlijk wat mensen die aan kanker overleden zijn. Niet in de laatste plaats mijn vriendinnetje en mijn moeder. Beiden op veel te jonge leeftijd. Dat is natuurlijk heel erg en ik had verwacht dat het me strijdbaar zou maken tegen de ziekte. Dat ik op de barricade zou springen voor meer geld. Of actie zou voeren voor meer onderzoek. Maar dat doe ik niet. Net zoals ik dat niet doe voor al die andere vreselijke ziektes die mensonterend en allesoverheersend zijn. Want waar moet je beginnen?

Natuurlijk draag ik wel mijn steentje bij. Loop ik elk jaar trouw mijn collecterondjes. Doneer ik keurig aan alle enge ziektes die even stoppen bij mijn voordeur - in de vorm van een collectebus - en daarna gelukkig snel weer naar de volgende deur gaan. Maar daar blijft het bij. Terwijl er prachtige initiatieven zijn in de regio waaraan ik bij zou kunnen dragen. Door kennis en kunde of in financiële zin. Maar iets houdt me tegen.

Ik denk dat het komt doordat ik het gewoonweg niet kan. Ik ben niet empathisch genoeg om met al die zieke mensen om te gaan. Om verhalen aan te horen. En daar op een goede manier op te reageren. Want terwijl ik het van binnen echt vreselijk vind, komt dat er van buiten niet uit. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om zo ziek te zijn. En ik wil het me ook niet voorstellen. Misschien is dat het: als ik er ver genoeg van weg blijf, gaat het dan in het geheel weg?

Ik heb dat niet alleen met ziektes, maar ook met de dood. Ik heb bewondering voor mensen die als vrijwilliger in een hospice werken. Of die werken in een ziekenhuis of een verzorgingshuis. Op plekken waar mensen je zo hard nodig hebben, geef ik geen thuis. 

Misschien heb ik die zachte kant niet. Of heb ik die nog niet ontdekt. En ik weet ook niet of dat nog gaat veranderen. Voor één aspect wil ik wél een vuist maken. En dat ligt in het verlengde van mijn werk. Laten we dat woord kanker alleen gebruiken waar het voor bedoeld is.

Liefs, J.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Leven

Als ik iets wil, dan is het alles uit het leven halen. Genieten met een grote G en dansen tot de zon weer op komt. Doen wat ik wil, wanneer ik wil en met wie ik wil. Noem het egoïstisch, maar als iedereen aan zichzelf denkt, wordt er aan iedereen gedacht. Beperkingen zoals in het afgelopen jaar zijn weinig behulpzaam als het op het nastreven van mijn doelen aankomt, maar nu er weer veel meer kan, zie ik mijn kans schoon. Die wil om écht te leven heeft er in de loop der jaren voor gezorgd dat ik anders in het leven ben gaan staan. Ik maak bewustere keuzes. Ik werk nog steeds hard, maar maak meer tijd vrij voor dingen die belangrijker zijn. Sinds een paar jaar werk ik nagenoeg geen weekend meer en doordeweekse avonden zijn ook heilig aan het worden. Kortom: een mens kan veranderen als de focus verandert.  Die verandering is beetje bij beetje gekomen. Omdat we vrienden veel te jong hebben verloren. En omdat mijn moeder - met de pensioenleeftijd in zicht - is overleden. Het zet je aan ...
Meer lezen

Geluksmomentjes

Ik heb ze vaak. Van die kleine geluksmomentjes. Soms komen ze op onverwachte momenten. En zorgen ze ervoor dat ik er weer even tegenaan kan. Het leven is mooi, als je de mooie kant wilt zien. Van nature ben ik positief geboren. Als het even tegenzit is het de kunst er niet te lang in te blijven hangen. Vooral als je het toch niet kunt veranderen, is het de energie niet waard. Dat klinkt makkelijker dan het soms is en daarom zoek ik op die momenten bewuster naar geluksmomentjes. Vanmorgen had ik een paar interviews op rij. En zoals gebruikelijk loopt mijn hoofd daarna over van de informatie. Ik moest even zennen. En dus trok ik mijn gympies aan en begon te lopen. Muziek in de oren, wind door de haren, op naar het Hemmeland. De zon scheen en de vogels trokken zich niets aan van mijn muziek. Ze kwetterden er vrolijk doorheen.  En ineens was daar het besef, een heerlijk geluksmomentje: de lente komt eraan en ik ben er méér dan klaar voor! Op Spotify zocht ik gelijk naar passende muziek...
Meer lezen

Kinderen

Ik heb ze nooit gewild. Hoewel ik er natuurlijk ruimschoots over nagedacht heb. Want het 'hoort' en het wordt 'verwacht'. En ondanks dat ideaalplaatje ben ik er niet aan begonnen. En dat ga ik ook niet meer doen nu ik de 40 ruim gepasseerd ben. Natuurlijk heb ik dat ideaalplaatje wel eens in mijn hoofd proberen te visualiseren. En in mijn jongere jaren kon ik het nog enigszins een beetje voor me zien, maar het trok me niet. Het idee van moeder zijn past niet bij me. Toen niet en nu niet. Want naarmate de jaren verstreken is dat gevoel steeds sterker geworden. Toch is dat lastig. Want er werd me, zeker in mijn dertiger jaren met een vaste relatie, te pas en te onpas gevraagd naar kinderen. Of ik ze nog niet had en of ik ze niet wilde. Behoorlijk ongepast als je het mij vraagt, want wat als het niet lukt? Met mijn stellige 'alsjeblieft niet' was de vraag ook duidelijk beantwoord, maar er zijn genoeg mensen bij wie dat niet het geval is en die hierdoor elke keer aa...
Meer lezen