Luieren

Vroeger was slapen mijn grootste hobby. Ik was er enorm goed in en kon het extreem lang volhouden. Er ging niets boven een dag luieren in en rond bed. Hele luie zondagen kon ik er doorbrengen. Ontbijtje, filmpje, beetje slapen: de ultieme relaxdag na een lange week werken of een avond flink doorhalen.

Tegenwoordig heeft het ritme me zo te pakken dat uitslapen niet meer zo goed lukt. Ik zet niet eens een wekker meer, want rond 8 uur is het elke dag klaar. Ik word vroeg wakker als het niet moet en blijf altijd liever liggen als het wél moet. 

Terwijl ik vrijdagnacht pas rond drie uur mijn bed opzocht, ging de biologische wekker rond een uur of 8 alweer af. Brak en niet uitgeslapen bleef ik de hele dag achter mezelf aanlopen. Het was een ideale sluimerdag, ware het niet dat ik aan het werk moest. En zo kwam er toch nog wat van nuttige dingen terecht. 

Het is dus heel goed verklaarbaar waarom ik zaterdagavond instortingsgevaar had. Om een uur of tien was ik er wel klaar mee. En hoewel ik dat doorgaans zonde van mijn weekend vind, kon ik er niet langer tegen vechten. Eén blik op bed en ik wist dat ik de goede beslissing had genomen.

Want er gaat niets boven een vers bed. Met lakens die ruiken naar de wind en een opgeschud kussen dat erom vraagt om je hoofd op te leggen. Als ik later rijk ben, laat ik elke dag mijn bed verschonen. Er is namelijk geen kleiner geluk dan dit. En of het nu kwam door het heerlijke bed of door de korte nacht ervoor, ik heb een klokje rond geslapen. Om zondagochtend herboren wakker te worden. Misschien moet ik deze hobby toch maar weer eens oppakken...

Liefs, J.