Pijn

Ik ben geen pieper. En al helemaal geen huilebalk. Door de bank genomen ben ik best een stoere vrouw. Niet omdat ik me groot houd, wel omdat piepen of huilen meestal niet zoveel zin heeft. Ondanks dat heb ik wel een klein hartje. En dat breekt als ik vrienden verdriet zie hebben.

Dat het onmogelijk is al het leed van een ander op je schouders te nemen, weet ik ook heus wel. Maar als je me diep in mijn hart kijkt, is dat wat ik het liefste zou doen. Geef het maar hier, ik draag het wel voor je. Want het is pijnlijker om de pijn aan te zien, dan om de pijn zelf te dragen.

Het probleem met pijn is dat je er niets aan kunt veranderen. Je kunt de pijn niet oplossen en je kunt het niet wegnemen. Ze moeten het zelf doen. Het enige wat ik kan doen is er zijn. Luisteren, een schouder geven (fuck corona) en meedenken waar het maar kan. En al lijkt dat zo weinig, ik hoop dat het voor diegene precies is wat er op dat moment nodig is. 

Vriendschap gaat niet alleen maar over leuke dingen doen en lachen met elkaar. Vriendschap zit veel dieper. Er voor elkaar zijn als het nodig is. Je openstellen. Eerlijk en kwetsbaar naar elkaar durven zijn. Elkaar respecteren en waarderen. Samen lachen én samen huilen. Echte vrienden zijn voor het leven. Tot de dood ons scheidt.

Dus is dit een hart onder de riem voor een vriend in nood: ik ben er voor je. En zal er altijd voor je zijn. In mijn hart en hoofd ben ik bij jou. Weet dat de zon weer gaat schijnen en we dan samen de eerste zonnestralen pakken.

Liefs, J.