Kassa

Op dagen als deze zou ik willen dat ik nog achter de kassa zat, zoals ik tijdens mijn studie deed. Er was niets overzichtelijker dan de boodschappen aanslaan op de kassa, gezellig kletsen met de klanten, lol maken met collega's en aan het eind van de werkdag gewoon de deur achter me dichttrekken.

Ik roep het wel vaker en natuurlijk meen ik er niks van. Sterker nog: binnen een dag zou ik het systeem willen verbeteren en binnen een week wil ik de winkel reorganiseren. Want dat is de aard van het beestje. Als er ook maar een dag teveel lijkt op de vorige, dan zoek ik al snel nieuwe uitdagingen. Verbeteringen, vernieuwingen, veranderingen: alles om er maar voldoende uitdaging uit te halen.

En dus ben ik nog steeds zzp'er. Niet onverdienstelijk, maar wel met het bijbehorende leven van een ondernemer. Soms is er weinig werk, maar vaak is er teveel werk. En komt alles tegelijk. Alsof alle opdrachtgevers met elkaar afspreken: nú gaan we alles tegelijk over de schutting gooien. En dus houd ik momenteel meer ballen hoog dan gezond is en draai ik meer uren dan een gemiddelde kassière in 3 weken maakt.

Natuurlijk mag ik niet klagen. En ben ik dankbaar voor het feit dat ik werk heb, zeker gezien de huidige omstandigheden. Maar als het werk overloopt in de slaap en de slaap overloopt in het werk en dat al een paar weken dag in dag uit, dan ben ik het gewoon even zat.

Vanmiddag liep ik langs de plaatselijke supermarkt. Mijn blik werd naar binnen getrokken. Een meisje zat niets te doen achter de kassa, te wachten op de volgende klant. En voor moment, hooguit een paar seconden, verlangde ik terug naar de tijd dat het leven overzichtelijk en simpel was. Eenmaal thuis trok in mijn jas uit en zette de pc weer aan. The real zzp life is a bitch, but I'm living it. Iemand nog zegeltjes?

Liefs, J.

    

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Leven

Als ik iets wil, dan is het alles uit het leven halen. Genieten met een grote G en dansen tot de zon weer op komt. Doen wat ik wil, wanneer ik wil en met wie ik wil. Noem het egoïstisch, maar als iedereen aan zichzelf denkt, wordt er aan iedereen gedacht. Beperkingen zoals in het afgelopen jaar zijn weinig behulpzaam als het op het nastreven van mijn doelen aankomt, maar nu er weer veel meer kan, zie ik mijn kans schoon. Die wil om écht te leven heeft er in de loop der jaren voor gezorgd dat ik anders in het leven ben gaan staan. Ik maak bewustere keuzes. Ik werk nog steeds hard, maar maak meer tijd vrij voor dingen die belangrijker zijn. Sinds een paar jaar werk ik nagenoeg geen weekend meer en doordeweekse avonden zijn ook heilig aan het worden. Kortom: een mens kan veranderen als de focus verandert.  Die verandering is beetje bij beetje gekomen. Omdat we vrienden veel te jong hebben verloren. En omdat mijn moeder - met de pensioenleeftijd in zicht - is overleden. Het zet je aan ...
Meer lezen

Geluksmomentjes

Ik heb ze vaak. Van die kleine geluksmomentjes. Soms komen ze op onverwachte momenten. En zorgen ze ervoor dat ik er weer even tegenaan kan. Het leven is mooi, als je de mooie kant wilt zien. Van nature ben ik positief geboren. Als het even tegenzit is het de kunst er niet te lang in te blijven hangen. Vooral als je het toch niet kunt veranderen, is het de energie niet waard. Dat klinkt makkelijker dan het soms is en daarom zoek ik op die momenten bewuster naar geluksmomentjes. Vanmorgen had ik een paar interviews op rij. En zoals gebruikelijk loopt mijn hoofd daarna over van de informatie. Ik moest even zennen. En dus trok ik mijn gympies aan en begon te lopen. Muziek in de oren, wind door de haren, op naar het Hemmeland. De zon scheen en de vogels trokken zich niets aan van mijn muziek. Ze kwetterden er vrolijk doorheen.  En ineens was daar het besef, een heerlijk geluksmomentje: de lente komt eraan en ik ben er méér dan klaar voor! Op Spotify zocht ik gelijk naar passende muziek...
Meer lezen

Kinderen

Ik heb ze nooit gewild. Hoewel ik er natuurlijk ruimschoots over nagedacht heb. Want het 'hoort' en het wordt 'verwacht'. En ondanks dat ideaalplaatje ben ik er niet aan begonnen. En dat ga ik ook niet meer doen nu ik de 40 ruim gepasseerd ben. Natuurlijk heb ik dat ideaalplaatje wel eens in mijn hoofd proberen te visualiseren. En in mijn jongere jaren kon ik het nog enigszins een beetje voor me zien, maar het trok me niet. Het idee van moeder zijn past niet bij me. Toen niet en nu niet. Want naarmate de jaren verstreken is dat gevoel steeds sterker geworden. Toch is dat lastig. Want er werd me, zeker in mijn dertiger jaren met een vaste relatie, te pas en te onpas gevraagd naar kinderen. Of ik ze nog niet had en of ik ze niet wilde. Behoorlijk ongepast als je het mij vraagt, want wat als het niet lukt? Met mijn stellige 'alsjeblieft niet' was de vraag ook duidelijk beantwoord, maar er zijn genoeg mensen bij wie dat niet het geval is en die hierdoor elke keer aa...
Meer lezen