Mooi

Soms ben ik onder de indruk van de natuurlijke schoonheid van een vrouw. Dan zie ik een vrouw en denk ik 'jemig, wat ben jij een mooie vrouw'. Het gebeurt me niet dagelijks en zelfs niet maandelijks en meestal flitst het alleen maar even door mijn hoofd. Maar vandaag was een uitzondering. Ik kwam ervoor uit. En om alle misverstanden uit de wereld te helpen: ik heb er geen enkele andere emotie bij dan 'wow'. Bij mijn weten val ik niet op vrouwen, maar heb ik hooguit oog voor de schoonheid van de mens.

De vrouw in kwestie is een vriendin. Iemand die ik al jaren zo regelmatig zie dat ik haar bijna voor lief neem. Een vanzelfsprekendheid. Een vast gegeven. Iemand die ik kan uittekenen. Dacht ik. Want vandaag kwam deze vriendin in de app voorbij. En ik moest even knipperen. Zag ik dat goed? Was zij dat? En waarom valt het me nu pas op hoe mooi ze is? Kijk ik anders of is zij anders?

Het is natuurlijk on-Nederlands om tegen een vriendin te zeggen dat je haar een mooie vrouw vindt. En dus deed ik precies dat. En om de schijn van een versierpoging weg te nemen, begon ik met een 'ik zou je doen' en een vette knipoog. Om er daarna wel zonder gekheid aan toe te voegen dat ze een mooie vrouw is. Dat ík haar een mooie vrouw vind. Ik kreeg een 😆 terug. Ik kwam niet aan. Of ze dacht nog steeds dat ik een grapje maakte.

Complimenten geven doen we niet zo vaak. Complimenten ontvangen hebben we dan ook niet geleerd. Het maakt ons ongemakkelijk. Dus vertelde ik haar dat het écht een compliment is. Dat ze dat mag accepteren en de vriendelijke woorden mag omarmen. Want het is gemeend. En dus kwam er een bedankje.

Ik denk dat de dame in kwestie nog steeds denkt dat ik haar in de maling nam. En dus daarom via deze weg (ik weet dat je meeleest): wat fijn dat ik zo'n mooie vrouw in mijn vriendengroep heb. Dan heb ik altijd wat moois om naar te kijken. Al doe ik het niet te vaak. Daar worden we namelijk allebei maar ongemakkelijk van!

Liefs, J.