Kleinigheidjes

De jacht is leuker dan de prooi. Zoveel is me in mijn carrière als mannenverslinder wel duidelijk geworden. Het eerste oogcontact, de eerste ongemakkelijke conversatie, de eerste zoen: dat spannende deel van de verovering werkt verslavend. Als je het spel goed speelt, zonder al te veel emotioneel gedoe, is het absoluut een leuk tijdverdrijf. Een tijdverdrijf waar ik me in mijn vrijgezelle jaren in heb bekwaamd. Ik heb ze nooit geteld, maar weet nu al dat ik aan twee handen niet genoeg heb. Mannen zouden daar trots op zijn, maar voor vrouwen ligt dat anders. En dat heeft alles te maken met de vooroordelen die er wel zijn ten aanzien van mannenverslinders en niet als het om womanizers gaat. Want voor mannen is het stoer. Iets om over op te scheppen in de kroeg. Waar vrouwen al snel veroordelend met elkaar over je gaan roddelen. Mijn hoofd werkt in veel opzichten als dat van een man. Liefde en lust kan ik heel goed los van elkaar zien. Er is niks mis mee als je daar beiden hetzelfde in st...

Ik heb ze nooit gewild. Hoewel ik er natuurlijk ruimschoots over nagedacht heb. Want het 'hoort' en het wordt 'verwacht'. En ondanks dat ideaalplaatje ben ik er niet aan begonnen. En dat ga ik ook niet meer doen nu ik de 40 ruim gepasseerd ben. Natuurlijk heb ik dat ideaalplaatje wel eens in mijn hoofd proberen te visualiseren. En in mijn jongere jaren kon ik het nog enigszins een beetje voor me zien, maar het trok me niet. Het idee van moeder zijn past niet bij me. Toen niet en nu niet. Want naarmate de jaren verstreken is dat gevoel steeds sterker geworden. Toch is dat lastig. Want er werd me, zeker in mijn dertiger jaren met een vaste relatie, te pas en te onpas gevraagd naar kinderen. Of ik ze nog niet had en of ik ze niet wilde. Behoorlijk ongepast als je het mij vraagt, want wat als het niet lukt? Met mijn stellige 'alsjeblieft niet' was de vraag ook duidelijk beantwoord, maar er zijn genoeg mensen bij wie dat niet het geval is en die hierdoor elke keer aa...

In een ideale wereld hebben de dagen geen ochtenden. Ik kan daar namelijk helemaal niks mee. Ik ben nog niet wakker, nog niet scherp en heb ook nog geen zin om de deur uit te gaan. Mijn geluk is dat ik als zzp'er zélf mijn werkdag mag bepalen. En dus begin ik niet voor negen uur en heb ik zeker niet voor tien uur een afspraak. Ik ben dan gewoon niet op mijn best en dat is aan me te merken. Niet dat ik onaardig of sacherijnig ben, ik ben vooral stil en in mezelf gekeerd. En wie mij kent weet: dat is niet hoe ik werkelijk ben. Hoewel ik de ochtenden het liefst oversla - de zondagen beginnen bij voorkeur pas om twaalf uur `s middags - ben ik wel aan het werk. Rommelklusjes, administratie, dingen doorlezen, dat gaat allemaal nog net. Soms moet er een artikel af en begin ik er braaf als eerste in de ochtend aan, maar ik heb geconcludeerd dat ik er dan tien keer langer over doe en dat het resultaat slechter is. En dus heb ik dat leermomentje aangegrepen om pas in de middag te gaan schrij...

Binnen een maand na het starten van mijn blog hebben ruim 1500 mensen mijn kleinigheidjes gelezen. Dat zullen ongetwijfeld veel dezelfde mensen zijn, maar ondanks dat krijg ik veel leuke reacties uit allerlei hoeken op mijn hersenspinsels en dat maakt schrijven extra leuk. Met mijn eerste weblog, zeker 15 jaar geleden, inspireerde ik iemand om Ernie bij me door de bus te doen. Met een briefje dat hij liever bij mij wilde wonen omdat hij Bert zat was. Een reden voor een nieuwe verhaallijn was geboren en naast mijn eigen blogs was er regelmatig een schrijfsel van Ernie. Over zijn  gemoedstoestand of over zijn belevingen. Net als ik ging Ernie vaak op reis. Hij maakte ook selfies, waar in die tijd nog niet eens echt een woord voor was uitgevonden. Het heeft even geduurd voor ik erachter was wie mij deze inspiratie had gegeven, maar het brengt me nog steeds een glimlach.  Nu ik weer een redelijk bereik begin te krijgen met deze blog, lijkt het me leuk om weer geïnspireerd te worde...

Je hebt doeners en denkers. En vaak krijgen de denkers meer betaald. Wat raar is, want doeners zijn net zo hard en misschien nog wel harder nodig dan denkers. Als je kijkt naar de arbeidsmarkt is er een overschot aan denkers en een schrikbarend tekort aan doeners. Technische mensen zijn nauwelijks te vinden en over een tiental jaar extreem schaars. Alle denkers weten dat er een lamp vervangen moet worden, alleen de doeners kunnen het ook daadwerkelijk. Alle denkers melden dat er een tekort is aan zorgmedewerkers, maar de doeners zetten een stap harder om iedereen te kunnen verzorgen. Waar deze onbalans is veroorzaakt ligt waarschijnlijk in het verleden, waarin ouders hun kinderen opriepen om vooral door te leren. Want, met een hbo- of wo-diploma op zak, heb je een betere toekomst, zo werd gedacht.  Daarbij worden denkers al sinds mensenheugenis beter betaald. Tijdens mijn gastles op een middelbare school was één van de eerste vragen van de leerlingen of ik een goed salaris had. En ...

Er zijn maar weinig dingen waar ik echt een grondige hekel aan heb. Boodschappen is zo'n ding. Stuur mij een supermarkt in en ik kom gegarandeerd sacherijnig thuis. Of ik nu één boodschap nodig heb of een kar vol. Ik ben er niet voor gemaakt. Lief ook niet trouwens, want als we samen gaan, halen we het slechtste in elkaar naar boven. Dus gaan we niet. Die frustratie begint al bij het winkelwagentje. Een huisvrouw heeft daar zo'n speciaal muntje voor. Ik niet. Ik heb niet eens geld in mijn portemonnee om bij de kassa te wisselen en daar begint het gehannes al. Dan het boodschappen doen zelf. Halverwege de winkel weer terug omdat ik wat vergeten ben, het inladen, uitladen bij de kassa, inladen bij de kassa en weer uitladen bij de auto. Om vervolgens thuis wéér uit te laden en op te ruimen. Dat moet toch efficiënter kunnen? En dat kan, want sinds jaar en dag brengt Appie onze boodschappen thuis. Vijf jaar geleden was dat nog een bijzonderheid. Zo erg zelfs dat de buren ons voor ...

Al jaren ben ik vermoeid en er waren tijden dat ik heel slecht sliep. Drukte, stress, piekeren, eigenlijk is bij mij alles een reden om slecht te slapen. En als ik dan sliep, was de kwaliteit van slaap abominabel. Toch bleef ik aanmodderen, ervan uitgaande dat het allemaal maar 'normaal' was.  Dankzij mijn hoge bloeddruk afgelopen zomer mocht ik helemaal door de molen. En kwam er een uitslag waardoor mijn probleem eindelijk aangepakt wordt. Dat die vermoeidheid ook een hele andere reden had, kon ik namelijk niet vermoeden. Lief riep wel eens dat `s nachts mijn adem stokte, maar eigenlijk schonk ik aan die melding geen aandacht. Tot dus afgelopen zomer.  Uit testen kwam dat mijn bloeddruk `s nachts hoger is dan overdag. Een bijzonder feit, want meestal ben je dan in rust. Wat bleek: ik stopte met ademhalen, mijn lichaam ging in overlevingsstand en ik 'schrok' half wakker vanwege zuurstoftekort, waardoor mijn bloeddruk steeg. Elk uur wel een paar keer - per uur circa 11 m...

Hoe donker, nat en stil de dagen ook zijn... bloemen zijn altijd fijn!

Had ik geen vak geleerd, dan was het vak van huisvrouw mij op het lijf geschreven geweest. Ik word namelijk intens gelukkig van opruimen en schoonmaken en er is niets rustgevender dan een halfuurtje strijken. Ik heb nog nét geen smetvrees, maar mijn huis moet klinisch schoon en opgeruimd zijn. En dus begon dit jaar met de grote schoonmaak. Vitrages wassen, ramen lappen, vloeren boenen, kasten uitmesten: moe maar voldaan kan ik aan het eind van de dag oprecht genieten van die blinkendheid.  Ondanks dat heb ik al jaren een hulp. Niet omdat ik het zelf niet leuk vind, maar omdat het efficiënter is als een ander het doet en ik daardoor gewoon mijn werk kan doen. Het is zelfbehoud. Doe ik het niet en heb ik het zakelijk druk, dan sta ik midden in de nacht de wc nog te poetsen, want het moet gedaan worden. Een gevalletje dwangneurose, maar prima onder controle door het uit te besteden. Soms lijkt het alsof ik in een showroom woon. Alles heeft een vaste plek en ik kan elk moment zonder st...

Een allemansvriend ben ik nooit geweest. Dat kan ook niet als je een uitgesproken mening hebt, een flapuit bent en niet de illusie hebt dat je met iedereen vrienden kan zijn. Een kennis ben je bij mij al snel, maar echte vrienden kies ik zorgvuldig. En zij weten: ik ben liever eerlijk dan aardig. Het is mijn mantra. Natuurlijk zorgt het wel eens voor wat opschudding, maar om het in mooi Nederlands te zeggen: 'I couldn't care less'. Op de middelbare school vond een klasgenoot mij enorm storend. Ik was te aanwezig. Dat hoorde ik pas jaren later, toen zij mij echt leerde kennen. Inmiddels zijn we al ruim 25 jaar hartsvriendinnen en kunnen we eerlijk zijn, zonder dat de ander dat niet aardig vindt.  Tijdens het stappen zorgde het wel eens voor discussies. Ik vertelde een jongen gewoon dat ik echt geen zin had in een gesprek of een drankje, omdat ik geen enkele interesse had. Niet aardig, wel eerlijk. Waarom zou ik mijn en zijn tijd verdoen? Vrienden waarschuwden me. Dachten dat...

Als ik iets niet ben, dan is het verzorgend. Heeft lief de mannengriep, dan moet hij zelf aangeven wat hij nodig heeft, want ik denk er niet aan. Het komt simpelweg niet in me op. Het is niet dat ik niet wíl helpen, maar waar andere mensen geen stof of troep zien, heb ik het niet door als er iemand hulp nodig heeft. Andersom heb ik ook geen verzorging nodig. Als ik de vrouwengriep heb, dan kun je me het beste met rust laten. Als ik echt omkom van de honger of dorst, dan meld ik me wel. Tot die tijd: laat me gewoon maar liggen.  Als lief iets wél is, dan is het verzorgend. Zomaar een kop thee naar kantoor brengen, spontaan een dekentje over me heen gooien als ik op de bank hang of een bloemetje op tafel zetten: het is zowel verzorgend als attent. En juist daarom zou ik wel wat meer van het verzorgende gen willen hebben. Toen mijn moeder ziek werd, sloeg de paniek een beetje toe. Ik en verzorgen, hoe dan? Gelukkig heb ik kennelijk de genen van mijn moeder: ze vroeg als ze wat nodig h...

Van huis uit ben ik gewend dat als je A zegt, je ook B moet zeggen. Ook al valt het tegen, ook al is het minder leuk dan je verwacht had en ook al heb je er geen zin meer in.  In de politiek zijn ze kennelijk opgevoed met andere normen en waarden. Aftreden is meer regel dan uitzondering. En dat is een zwaktebod. Want wie de hele speelgoedkist overhoop haalt, moet dat ook zélf weer opruimen. Althans, dat is ook wat ik van huis uit heb meegekregen. Door af te treden worden de problemen alleen maar erger. Er moet een nieuwe bestuurder ingewerkt worden en voordat die op hetzelfde niveau is als de zittende bestuurder ben je maanden verder. Daarnaast mag een ander dan de troep opruimen die je zelf hebt veroorzaakt. Deed je moeder dat vroeger ook voor je? En tot slot, maar nog wel het allerbelangrijkste: in tegenstelling tot ondernemers die er een puinhoop van maken, hoeven deze bestuurders niet zelf op de blaren te zitten. Ze krijgen er namelijk gewoon wachtgeld voor als beloning. Dus ho...

Ik ben geen tweedehandstype. Ik houd van nieuw. Een naar verse inkt geurend magazine, een boek zonder ezelsoren, een net geopende pot pindakaas die nog smeuïg is of een nieuw jaar waarin alles nog open ligt. Zo'n nieuw jaar is net begonnen en daar word ik blij van. Het voelt als een onbeschreven blad. Een verhaal dat nog alle kanten op kan gaan en een frisse start zonder ervaringen uit het verleden. Ik houd niet alleen van nieuwe dingen hebben, maar ook van nieuwe dingen doen. En daarin vind ik mijn weg door veel te reizen. Nieuwe bestemmingen, nieuwe culturen en nieuwe herinneringen maken. Voor een 'bij'vakantie vind ik meerdere keren dezelfde bestemming heerlijk overzichtelijk, maar de hoofdvakantie zal nooit twee keer naar dezelfde bestemming zijn. Daarvoor houd ik teveel van nieuw. Een bestemming is een tweede keer nooit zo verrassend en betoverend als de eerste keer, toch?  Het afgelopen jaar was het stil op reisgebied. Ging ik eerst maandelijks minimaal één keer op pa...