Kleinigheidjes

Sinds wanneer zijn we zo gefocust op 'zenden'? En sinds wanneer speelt 'ontvangen' daardoor een bijrol? Het gebeurt in alle settings: online op de socials en offline in gesprekken. Sinds ik erop ben gaan letten, begint het me ook tegen te staan. Want waar is de interesse in elkaar gebleven? Is die om zeep geholpen toen de socials eigenlijk a-socials bleken te zijn? Beroepshalve ben ik gewend dat er gezonden wordt. Ik stel een vraag en er komt veel informatie, vaak meer dan ik had gevraagd, terug. Maar surfend op platforms als LinkedIn en Facebook is de tendens niet anders. Van 'kijk mij goed zijn' tot 'kijk mij een nieuwe baan hebben'. Ik krijg er een beetje jeuk van en het maakt dat ik steeds minder reageer of post. Want: als we allemaal alleen maar zenden, luisteren we dan nog wel naar elkaar? Begrijpen we nog wel wat de ander zegt of praten we langs elkaar heen? Beroepshalve ben ik ook gewend om te luisteren. Om de ander zijn verhaal te laten doen. Ho

Toen we het plan opgevat hadden om op reis te gaan, was het moment van vertrek nog mijlen ver weg. Het meest essentiële voor een camperreis door Europa ontbrak zelfs nog: de camper. Maar inmiddels zijn we aardig op dreef en is het aftellen begonnen. Nog 11 maanden en 14 dagen! Veel mensen zeggen: 'wat duurt het nog lang voordat jullie weggaan'. Maar wie nog nooit een jaar op reis is geweest heeft geen idee wat daar allemaal bij komt kijken. Niet dat ik dat vooraf wist, maar enkele profs op dit gebied hadden daarvoor al handige checklists gemaakt en daardoor wist ik: dit gaan we niet binnen 3 maanden fiksen zonder overspannen te raken. En dus nemen we ruim de tijd om ons voor te bereiden. Het voordeel daarvan? We hebben extra lang voorpret. Het meest essentiële, de camper, is inmiddels aangeschaft. De zoektocht duurde maanden: te klein, te groot, geen handige indeling, te duur, te oud of bij de juiste camper: al verkocht. In februari lukt het ineens heel snel en sindsdien gaan w

Als het op werk aankomt ben ik niet te stoppen. Ik vind mijn werk leuk en houd van de afwisseling en zelfstandigheid. Maar nu ben ik niet vooruit te branden. Ik heb geen zin en kan me nergens toe zetten. Dat was gister en dat is vandaag niet anders. Blijf ik hangen in de vakantiemodus van vorige week of is deze dip morgen weer voorbij? Het is niet dat er geen werk ligt. Ik moet hoognodig nieuwe projecten opstarten. En ik weet: hoe langer ik wacht, des te meer stress heb ik tegen de deadline. Waarom kan ik mezelf dan toch geen schop onder mijn reet geven en gewoon aan de slag gaan? Niet dat ik helemaal niks doe, maar het zijn vooral de kleine rommeldingen die ik oppak. De grote dingen ontwijk ik. Ik haal nog een keer thee, ik loop een extra lang rondje, ik bel nog eens iemand: allemaal werkontwijkend gedrag. Ik ben bewust onbekwaam om het probleem te tackelen. Het meest ideale op dit moment is om gewoon te spijbelen. Om de pc uit te gooien en op de bank te gaan met een dekentje. Want da

Toen ik 16 was vond ik mezelf al heel wat. Ik had verkering, ik volgde een opleiding en had een (bij)baan. Eenmaal 18 vond ik mezelf zo mogelijk nog wereldwijzer. Ik woonde inmiddels samen en bestierde mijn eigen huishouden! Tegen de tijd dat ik mijn tienerjaren was ontgroeid, vond ik mezelf serieus volwassen. Ik kon de wereld aan, nam mijn eigen beslissingen en wist het allemaal beter... Little did I knew. Met de wijsheid van nu was ik natuurlijk nog een enorm schaap. Een schaap dat het zogenaamd beter wist dan haar eigen ouders. Dat zich enorm irriteerde aan het feit dat ik in het huishouden mee moest draaien, moest koken op de dagen dat mijn moeder werkte, mijn eigen kamer op moest ruimen en regelmatig moest strijken. Ik vond ook veel onrechtvaardig. Waarom golden voor mijn broer andere regels dan voor mij? Waarom mocht ik nooit wat? Achteraf bezien is alles glashelder. Tegen de tijd dat ik huishoudelijke taken vervulde werkte mijn broer al fulltime en droeg hij ook financieel bij a

Vorig voorjaar maakte ik drie bladen tegelijk. Iets teveel van het goede, vond ik zelf. En ik sprak met mezelf af dat niet nog een keer te doen. Deze lente deed ik er vier. Het herinnerde me aan de belofte die ik mezelf een jaar eerder gedaan had. Hoe was het toch weer zover gekomen? Op het moment van schrijven werk ik aan 5 bladen tegelijk. En twee grote websites. Waar het fout is gegaan? Ik heb geen idee. Wat ik wel weet is dat het lastig nee zeggen is tegen vaste opdrachtgevers. Het zijn aardige opdrachtgevers en leuke opdrachten. En ik wil ze niet teleurstellen en vind mijn werk oprecht heel leuk. Maar nu ben ik er eigenlijk wel even klaar mee. Ik werk al weken elke avond tot laat en ook elke dag van het weekend. Wring me in bochten om ook nog iets sociaals te doen. En de vakantie waar ik begin oktober van terugkwam, is als een herinnering aan de prehistorie. Waar ik vroeger graag en veel werkte, merk ik dat de druk van 'moeten' eraf is. Ik vind mijn weekenden eigenlijk ook

Vrienden kies je, maar familie krijg je. Die bloedband wil niet automatisch zeggen dat je ook goed met elkaar door één deur kan. Of dat je de deur bij elkaar plat loopt. Wij kozen er twintig jaar geleden voor om vlak naast mijn broer te gaan wonen en tot op de dag van vandaag hebben we daar geen spijt van. Had je mij vroeger verteld dat ik zo dicht bij mijn broer zou gaan wonen, dan had ik je voor gek verklaard. Natuurlijk hadden we onze leuke momenten tijdens onze jeugd, maar we hadden ook strijd. En we waren (en zijn) als water en vuur, als hemel en aarde en als dag en nacht. We verschillen op zo ongeveer alle vlakken. Uiterlijk én innerlijk. Waar dat vroeger vooral botste, vullen we elkaar daardoor nu juist heel goed aan. We hebben elkaar op waarde weten te schatten. Het mooie van het hebben van een broer is dat je er in de loop der jaren familie bij krijgt. In mijn geval betekent het dat ik al tientallen jaren een schoonzus, een nichtje en twee neefjes rijker ben. Daar vlak naast w