Volwassen

Toen ik 16 was vond ik mezelf al heel wat. Ik had verkering, ik volgde een opleiding en had een (bij)baan. Eenmaal 18 vond ik mezelf zo mogelijk nog wereldwijzer. Ik woonde inmiddels samen en bestierde mijn eigen huishouden! Tegen de tijd dat ik mijn tienerjaren was ontgroeid, vond ik mezelf serieus volwassen. Ik kon de wereld aan, nam mijn eigen beslissingen en wist het allemaal beter...

Little did I knew. Met de wijsheid van nu was ik natuurlijk nog een enorm schaap. Een schaap dat het zogenaamd beter wist dan haar eigen ouders. Dat zich enorm irriteerde aan het feit dat ik in het huishouden mee moest draaien, moest koken op de dagen dat mijn moeder werkte, mijn eigen kamer op moest ruimen en regelmatig moest strijken.

Ik vond ook veel onrechtvaardig. Waarom golden voor mijn broer andere regels dan voor mij? Waarom mocht ik nooit wat? Achteraf bezien is alles glashelder. Tegen de tijd dat ik huishoudelijke taken vervulde werkte mijn broer al fulltime en droeg hij ook financieel bij aan het huishouden. Dat hoefde ik niet doordat ik nog studeerde, maar het minste dat ik kon doen was mijn eigen troep opruimen en mijn steentje bijdragen. Want ik begrijp nu dat je steentje bijdragen óók hoort bij volwassen worden. En dat er voor mijn broer andere regels golden, is met de wijsheid van nu ook te verklaren, want: andere levensfase en ander soort kind.

Achteraf gezien waren mijn ouders streng, maar wel rechtvaardig. Mochten we ook dingen die andere kinderen niet mochten. Hoefde ik - na enige overtuigingskracht - niet meer te vragen of mijn vriendje mocht blijven slapen. Ook niet als het knipperlicht van de relatie vlak daarvoor nog op rood stond. Ze vroegen niet om uitleg, verwachtten geen excuses en lieten mij verantwoordelijk zijn voor mijn eigen keuzes, ongeacht hun eigen mening - die ze jaren later natuurlijk wel gedeeld hebben. Ook kon iedereen altijd aanschuiven en bakte mijn moeder rustig pannenkoeken voor 10 dronken vrienden op Koninginnedag. Het is geven en nemen en die kunst verstonden mijn ouders tijdens de opvoeding heel goed.

Met de wijsheid van nu zie ik dat mijn ouders ons vooral klaarstoomden voor volwassenheid. Voor zelf verantwoordelijkheid nemen. Door ieder kind, met zijn eigen goede en slechte eigenschappen, het beste mee te geven in de wereld. Dat dat voor ieder kind anders is, hadden mijn ouders heel goed begrepen. Ik weet nu: alles wat zij deden, waar we ruzie over hadden en waar we over botsten, deden zij uit liefde voor ons.

Het is lastig om op die leeftijd te zien wat je zelf niet goed doet. Je ziet snel de splinter in andermans oog, maar niet de balk in je eigen oog. Zelfreflectie komt met de jaren. Maar dat niet alleen ouders debet zijn aan ruzies en stevige discussies weet je helaas pas veel later. Met de kennis van nu hadden we het toen veel leuker kunnen hebben samen.

Aan opgroeiende pubers met dezelfde problemen kan ik als 'oud wijf' alleen maar adviseren: kijk eens wat vaker in de spiegel. Je zal zien dat je jezelf beter leert kennen en dat je er een stuk volwassener van wordt.

Liefs, J.