Buffelen

Vorig voorjaar maakte ik drie bladen tegelijk. Iets teveel van het goede, vond ik zelf. En ik sprak met mezelf af dat niet nog een keer te doen. Deze lente deed ik er vier. Het herinnerde me aan de belofte die ik mezelf een jaar eerder gedaan had. Hoe was het toch weer zover gekomen?

Op het moment van schrijven werk ik aan 5 bladen tegelijk. En twee grote websites. Waar het fout is gegaan? Ik heb geen idee. Wat ik wel weet is dat het lastig nee zeggen is tegen vaste opdrachtgevers. Het zijn aardige opdrachtgevers en leuke opdrachten. En ik wil ze niet teleurstellen en vind mijn werk oprecht heel leuk. Maar nu ben ik er eigenlijk wel even klaar mee.

Ik werk al weken elke avond tot laat en ook elke dag van het weekend. Wring me in bochten om ook nog iets sociaals te doen. En de vakantie waar ik begin oktober van terugkwam, is als een herinnering aan de prehistorie. Waar ik vroeger graag en veel werkte, merk ik dat de druk van 'moeten' eraf is. Ik vind mijn weekenden eigenlijk ook wel prettig, kan het ook waarderen als ik een avondje niets moet en vind het vooral heel gezellig om ook met vriendinnen af te spreken.

Ondanks de drukte en de stress gaat het me nu beter af dan pak `m beet drie jaar geleden. Toen stond ik stijf van de stress. Nu weet ik: het is een keuze en het is een periode die ook weer eindigt. En hoewel ik misschien niet heel bewust heb gekozen voor deze stapel met werk, kies ik er wel voor het toch te doen. Stap voor stap, project voor project. Elke dag dat ik denk 'hoe krijg ik het af' weet ik de rust weer te vinden door gewoon te beginnen en niet te ver vooruit te kijken. Te doen waar ik goed in ben en me niet teveel zorgen te maken of het af gaat komen. Want als ik ergens vertrouwen in heb, is het dat het werk altijd een keer afgerond wordt.

Weet je wat het is: stress krijg je vooral door jezelf gek te maken. Door constant aan deadlines te denken en het gevoel te hebben dat je het nooit gaat redden. Ik ben gewoon gestopt met mezelf gek te maken en vertrouw erop dat alles altijd weer goedkomt. Ja, het is een beetje druk, maar ook deze periode is eindig. Als we nog twee weken verder zijn, ziet de wereld er alweer heel anders uit. En in de kerstperiode heb ik mezelf een hele week cocoonen beloofd. Die staat ook met een dikke streep in de agenda. 

De extra projecten zorgen ervoor dat onze camperreis weer een stukje dichterbij komt. Dat is een extra motivatie om nu te buffelen. En volgend jaar? Dan ga ik mezelf ongetwijfeld weer voornemen om het iets rustiger aan te doen.

Liefs, J.


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Leven

Als ik iets wil, dan is het alles uit het leven halen. Genieten met een grote G en dansen tot de zon weer op komt. Doen wat ik wil, wanneer ik wil en met wie ik wil. Noem het egoïstisch, maar als iedereen aan zichzelf denkt, wordt er aan iedereen gedacht. Beperkingen zoals in het afgelopen jaar zijn weinig behulpzaam als het op het nastreven van mijn doelen aankomt, maar nu er weer veel meer kan, zie ik mijn kans schoon. Die wil om écht te leven heeft er in de loop der jaren voor gezorgd dat ik anders in het leven ben gaan staan. Ik maak bewustere keuzes. Ik werk nog steeds hard, maar maak meer tijd vrij voor dingen die belangrijker zijn. Sinds een paar jaar werk ik nagenoeg geen weekend meer en doordeweekse avonden zijn ook heilig aan het worden. Kortom: een mens kan veranderen als de focus verandert.  Die verandering is beetje bij beetje gekomen. Omdat we vrienden veel te jong hebben verloren. En omdat mijn moeder - met de pensioenleeftijd in zicht - is overleden. Het zet je aan ...
Meer lezen

Geluksmomentjes

Ik heb ze vaak. Van die kleine geluksmomentjes. Soms komen ze op onverwachte momenten. En zorgen ze ervoor dat ik er weer even tegenaan kan. Het leven is mooi, als je de mooie kant wilt zien. Van nature ben ik positief geboren. Als het even tegenzit is het de kunst er niet te lang in te blijven hangen. Vooral als je het toch niet kunt veranderen, is het de energie niet waard. Dat klinkt makkelijker dan het soms is en daarom zoek ik op die momenten bewuster naar geluksmomentjes. Vanmorgen had ik een paar interviews op rij. En zoals gebruikelijk loopt mijn hoofd daarna over van de informatie. Ik moest even zennen. En dus trok ik mijn gympies aan en begon te lopen. Muziek in de oren, wind door de haren, op naar het Hemmeland. De zon scheen en de vogels trokken zich niets aan van mijn muziek. Ze kwetterden er vrolijk doorheen.  En ineens was daar het besef, een heerlijk geluksmomentje: de lente komt eraan en ik ben er méér dan klaar voor! Op Spotify zocht ik gelijk naar passende muziek...
Meer lezen

Kinderen

Ik heb ze nooit gewild. Hoewel ik er natuurlijk ruimschoots over nagedacht heb. Want het 'hoort' en het wordt 'verwacht'. En ondanks dat ideaalplaatje ben ik er niet aan begonnen. En dat ga ik ook niet meer doen nu ik de 40 ruim gepasseerd ben. Natuurlijk heb ik dat ideaalplaatje wel eens in mijn hoofd proberen te visualiseren. En in mijn jongere jaren kon ik het nog enigszins een beetje voor me zien, maar het trok me niet. Het idee van moeder zijn past niet bij me. Toen niet en nu niet. Want naarmate de jaren verstreken is dat gevoel steeds sterker geworden. Toch is dat lastig. Want er werd me, zeker in mijn dertiger jaren met een vaste relatie, te pas en te onpas gevraagd naar kinderen. Of ik ze nog niet had en of ik ze niet wilde. Behoorlijk ongepast als je het mij vraagt, want wat als het niet lukt? Met mijn stellige 'alsjeblieft niet' was de vraag ook duidelijk beantwoord, maar er zijn genoeg mensen bij wie dat niet het geval is en die hierdoor elke keer aa...
Meer lezen