Zenden

Sinds wanneer zijn we zo gefocust op 'zenden'? En sinds wanneer speelt 'ontvangen' daardoor een bijrol? Het gebeurt in alle settings: online op de socials en offline in gesprekken. Sinds ik erop ben gaan letten, begint het me ook tegen te staan. Want waar is de interesse in elkaar gebleven? Is die om zeep geholpen toen de socials eigenlijk a-socials bleken te zijn?

Beroepshalve ben ik gewend dat er gezonden wordt. Ik stel een vraag en er komt veel informatie, vaak meer dan ik had gevraagd, terug. Maar surfend op platforms als LinkedIn en Facebook is de tendens niet anders. Van 'kijk mij goed zijn' tot 'kijk mij een nieuwe baan hebben'. Ik krijg er een beetje jeuk van en het maakt dat ik steeds minder reageer of post. Want: als we allemaal alleen maar zenden, luisteren we dan nog wel naar elkaar? Begrijpen we nog wel wat de ander zegt of praten we langs elkaar heen?

Beroepshalve ben ik ook gewend om te luisteren. Om de ander zijn verhaal te laten doen. Hoe minder ik me in dat verhaal meng, al moet ik soms een beetje sturen om de focus te houden, hoe mooier de uitkomst op papier is. Ik houd van full quotes. Vertel het verhaal graag zoals het door de ander aan mij is verteld. Niet mijn eigen interpretatie, niet mijn mening, maar precies zoals het gezegd is. Tijdens het interview luister ik dus veelal. En alles wat ik beluister blijft hangen. Doordat ik volle aandacht voor de zender heb. En daardoor kan ik mijn vragen beter afstemmen om zo dieper op een onderwerp in te kunnen gaan.

Hoe mooi zou het zijn als we allemaal zo af en toe niet zenden maar ontvangen? Niet alleen maar ons verhaal willen vertellen, maar vooral naar een verhaal van iemand anders willen luisteren? Door een vraag te stellen, zonder `m zelf te willen beantwoorden? 

Denk er eens aan als je weer in gesprek bent met iemand. Praat jij altijd of is er ook ruimte voor de ander? Want pas als je beiden bijdraagt aan het gesprek is het een dialoog...


Liefs, J.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Leven

Als ik iets wil, dan is het alles uit het leven halen. Genieten met een grote G en dansen tot de zon weer op komt. Doen wat ik wil, wanneer ik wil en met wie ik wil. Noem het egoïstisch, maar als iedereen aan zichzelf denkt, wordt er aan iedereen gedacht. Beperkingen zoals in het afgelopen jaar zijn weinig behulpzaam als het op het nastreven van mijn doelen aankomt, maar nu er weer veel meer kan, zie ik mijn kans schoon. Die wil om écht te leven heeft er in de loop der jaren voor gezorgd dat ik anders in het leven ben gaan staan. Ik maak bewustere keuzes. Ik werk nog steeds hard, maar maak meer tijd vrij voor dingen die belangrijker zijn. Sinds een paar jaar werk ik nagenoeg geen weekend meer en doordeweekse avonden zijn ook heilig aan het worden. Kortom: een mens kan veranderen als de focus verandert.  Die verandering is beetje bij beetje gekomen. Omdat we vrienden veel te jong hebben verloren. En omdat mijn moeder - met de pensioenleeftijd in zicht - is overleden. Het zet je aan ...
Meer lezen

Geluksmomentjes

Ik heb ze vaak. Van die kleine geluksmomentjes. Soms komen ze op onverwachte momenten. En zorgen ze ervoor dat ik er weer even tegenaan kan. Het leven is mooi, als je de mooie kant wilt zien. Van nature ben ik positief geboren. Als het even tegenzit is het de kunst er niet te lang in te blijven hangen. Vooral als je het toch niet kunt veranderen, is het de energie niet waard. Dat klinkt makkelijker dan het soms is en daarom zoek ik op die momenten bewuster naar geluksmomentjes. Vanmorgen had ik een paar interviews op rij. En zoals gebruikelijk loopt mijn hoofd daarna over van de informatie. Ik moest even zennen. En dus trok ik mijn gympies aan en begon te lopen. Muziek in de oren, wind door de haren, op naar het Hemmeland. De zon scheen en de vogels trokken zich niets aan van mijn muziek. Ze kwetterden er vrolijk doorheen.  En ineens was daar het besef, een heerlijk geluksmomentje: de lente komt eraan en ik ben er méér dan klaar voor! Op Spotify zocht ik gelijk naar passende muziek...
Meer lezen

Kinderen

Ik heb ze nooit gewild. Hoewel ik er natuurlijk ruimschoots over nagedacht heb. Want het 'hoort' en het wordt 'verwacht'. En ondanks dat ideaalplaatje ben ik er niet aan begonnen. En dat ga ik ook niet meer doen nu ik de 40 ruim gepasseerd ben. Natuurlijk heb ik dat ideaalplaatje wel eens in mijn hoofd proberen te visualiseren. En in mijn jongere jaren kon ik het nog enigszins een beetje voor me zien, maar het trok me niet. Het idee van moeder zijn past niet bij me. Toen niet en nu niet. Want naarmate de jaren verstreken is dat gevoel steeds sterker geworden. Toch is dat lastig. Want er werd me, zeker in mijn dertiger jaren met een vaste relatie, te pas en te onpas gevraagd naar kinderen. Of ik ze nog niet had en of ik ze niet wilde. Behoorlijk ongepast als je het mij vraagt, want wat als het niet lukt? Met mijn stellige 'alsjeblieft niet' was de vraag ook duidelijk beantwoord, maar er zijn genoeg mensen bij wie dat niet het geval is en die hierdoor elke keer aa...
Meer lezen