Dip

Als het op werk aankomt ben ik niet te stoppen. Ik vind mijn werk leuk en houd van de afwisseling en zelfstandigheid. Maar nu ben ik niet vooruit te branden. Ik heb geen zin en kan me nergens toe zetten. Dat was gister en dat is vandaag niet anders. Blijf ik hangen in de vakantiemodus van vorige week of is deze dip morgen weer voorbij?

Het is niet dat er geen werk ligt. Ik moet hoognodig nieuwe projecten opstarten. En ik weet: hoe langer ik wacht, des te meer stress heb ik tegen de deadline. Waarom kan ik mezelf dan toch geen schop onder mijn reet geven en gewoon aan de slag gaan?

Niet dat ik helemaal niks doe, maar het zijn vooral de kleine rommeldingen die ik oppak. De grote dingen ontwijk ik. Ik haal nog een keer thee, ik loop een extra lang rondje, ik bel nog eens iemand: allemaal werkontwijkend gedrag. Ik ben bewust onbekwaam om het probleem te tackelen.

Het meest ideale op dit moment is om gewoon te spijbelen. Om de pc uit te gooien en op de bank te gaan met een dekentje. Want dat is wat ik het liefste wil nu. Of languit in bed met een of andere Netflix-serie. Ik heb er nog genoeg 'bewaard' waar ik steeds maar niet aan toe kom. Een weekje vakantie naar de zon kan ik trouwens ook goed gebruiken. Nu ik dit lees lijkt het wel of ik er gewoon even klaar mee ben. Zijn het dan toch winterblues?

Om mezelf te boosteren ga ik morgen een dag naar kantoor. Waar ik niet de hele dag uit het raam kan staren, waar geen verleidingen zijn die me van mijn werk afhouden en waar ik misschien geïnspireerd wordt door het harde werken van mijn collega's. Al ga ik nu alsnog een poging doen om een nieuw project te starten. Maar eerst een kopje thee halen...

Liefs, J.