Kleinigheidjes

Het is meer regel dan uitzondering: een vechtscheiding. En ik begrijp het niet. Waren jij en je partner niet ooit geliefden? Hielden jullie niet intens van elkaar? Hoe kan oneindige liefde zo rigoureus omslaan in onmetelijke haat? Dat mensen uit elkaar gaan is van alle tijden. Uit elkaar groeien komt in de beste families voor. Je pakt je boeltje op en begint weer opnieuw. En natuurlijk is dat zwaar en allesbehalve leuk, maar het hoort bij het leven. En geloof me: been there, done that! Het wordt anders als één van de partners stomme dingen heeft gedaan. Dingen waarover in je relatie afspraken zijn gemaakt. Dingen die je beloofd had niet te doen. Of juist wel. Dan begrijp ik dat je boos bent als je uit elkaar gaat. Maar boosheid is iets anders dan haat. En toch is dat wat er vaak gebeurt. Ook ik heb mijn onvolkomenheden en heb in het verleden ook verkeerde keuzes gemaakt. Net als mijn exen. Ik ben boos, verdrietig, teleurgesteld en opgelucht geweest, maar gehaat heb ik geen van mijn exe...

Wie me een jaar geleden had verteld dat ik nu zoveel kilo kwijt zou zijn, had ik voor gek verklaard. Natuurlijk had ik al meerdere diëten geprobeerd, maar het leek wel of niets hielp. Tot die wake-up call vorig jaar augustus. Ik besefte: ik heb maar één lichaam en één leven, dus ik moet er zuiniger op zijn! Met enige trots ben ik - sinds het ritje met de ambulance - inmiddels 25 kilo afgevallen. Vijfentwintig kilo. In 8 maanden. Zonder hulp. Zonder diëtist. Zonder megafanatiek sporten. Zonder me iets aan te trekken van al die goedbedoelde adviezen. Gewoon zelf. Omdat je zélf het beste weet waar je je prettig bij voelt. En hoewel ik het vooral aan mijn kleding merk en nog niet zo goed 'zie', ben ik megatrots op mezelf. Afgelopen week bereikte ik die 25 kilo en dat betekende dat ik een tompouce mocht. Als beloning. En wat is er beter dan die tompouce op Koningsdag te eten? Ik kan je vertellen: ik ben gister even he-le-maal los gegaan. Bij de gedachte aan de tompouce begon ik al t...

Ik hou van regels. Van de duidelijkheid die ze geven. En van het feit dat iedereen volgens die regels gelijk behandeld wordt. Zolang dingen volgens de regels gaan, kan ik me erbij neerleggen, omdat die regels ook voor mij gelden. Waar het misgaat is als blijkt dat die regels niet voor iedereen gelden. Dat de regels er wel zijn, maar er ook van afgeweken kan worden. Of dat de regels niet op iedereen van toepassing zijn. Het wekt bij mij niet alleen vragen, maar ook irritatie op. Het hele idee van regels is dat het transparant is. En afwijken van die regels is niet transparant. Niet eenduidig. Niet duidelijk. En lijkt op willekeur. Onlangs deden wij een aanvraag voor een omgevingsvergunning bij de gemeente. Volgens de regels. We deden gedegen onderzoek. Wisten van buurtbewoners dat zij succesvol een omgevingsvergunning voor hetzelfde hadden ingediend. En toestemming hadden gekregen. Dus, zou je denken, dan wij ook. Afgelopen week kregen we bericht dat we geen toestemming krijgen. Want: h...

Normaal gesproken ben ik vaak van huis. Iets waar ik altijd heel blij van word. Ik ben namelijk te rusteloos om elke dag thuis te zijn en niet gemaakt om elke dag in hetzelfde ritme te leven. De balans die ik had gevonden tussen op pad en thuis was ideaal, maar eindigde vorig jaar maart abrupt. Ik hoef niemand te vertellen dat reizen het afgelopen jaar een uitdaging was. Als dat reizen deels voor werk is en niet uitsluitend bestaat uit plezierreisjes, is dat extra lastig. Met wat aanpassingen is het me afgelopen jaar wel gelukt nog een aantal keer op pad te gaan, maar de beperkingen brachten ook beperkingen voor mijn werk met zich mee. Mijn laatste privéreisje was in september en daarna werd het stil. Waar ik doorgaans in het najaar nog een zestal werkreizen in de planning heb, was de agenda nu leeg. En dat is nog steeds zo. Terwijl de camera ligt te verstoffen en de koffer ongeduldig staat te wachten, plande ik voor het afgelopen weekend zelf een lang weekend Zeeland. De muren vlo...

Ik hou ervan om afspraken na te komen. Om ergens op de afgesproken tijd te zijn en om te doen wat ik heb beloofd. Helaas werkt dat niet bij iedereen zo en daar raak ik dan weer gefrustreerd van. Ik snap ook niet zo goed wat het het idee is van een afspraak maken als je die niet nakomt. Waarom maak je die afspraak dan? Of waarom beloof je dan iets? Liever heb ik dan dat je niets belooft, dan is het maar duidelijk voor iedereen. Het niet nakomen is één ding, maar vervolgens niet communiceren of geen excuus aanbieden is wat anders. De laatste jaren lijkt het wel of steeds meer mensen maling hebben aan 'afspraak is afspraak'. Klanten die veel later zijn zonder dat even te melden (alsof ik niets beters te doen heb dan op jou te wachten), afspraken die volledig 'vergeten' worden, terwijl ze die wel bevestigd hebben en ik keurig op de afgesproken tijd en plek aanwezig ben, en aanleveringen die zelden nog op de uiterlijk afgesproken datum worden gedaan. Naast het werk als onder...