Weg

Normaal gesproken ben ik vaak van huis. Iets waar ik altijd heel blij van word. Ik ben namelijk te rusteloos om elke dag thuis te zijn en niet gemaakt om elke dag in hetzelfde ritme te leven. De balans die ik had gevonden tussen op pad en thuis was ideaal, maar eindigde vorig jaar maart abrupt.

Ik hoef niemand te vertellen dat reizen het afgelopen jaar een uitdaging was. Als dat reizen deels voor werk is en niet uitsluitend bestaat uit plezierreisjes, is dat extra lastig. Met wat aanpassingen is het me afgelopen jaar wel gelukt nog een aantal keer op pad te gaan, maar de beperkingen brachten ook beperkingen voor mijn werk met zich mee.

Mijn laatste privéreisje was in september en daarna werd het stil. Waar ik doorgaans in het najaar nog een zestal werkreizen in de planning heb, was de agenda nu leeg. En dat is nog steeds zo. Terwijl de camera ligt te verstoffen en de koffer ongeduldig staat te wachten, plande ik voor het afgelopen weekend zelf een lang weekend Zeeland. De muren vlogen me thuis aan en het thuiskantoor heb ik méér dan gezien na een jaar ophokplicht. En dus reden we vrijdag naar Zoutelande.

Het is gek hoe dat werkt in je hoofd. Waar ik vroeger binnen twee tellen reisklaar was, moest ik er nu helemaal aan wennen. Het koffertje, normaal gesproken in een seconde ingepakt, lag al een dag klaar met eromheen verzamelde spullen. En dan nog bleef ik malen: had ik alles wel mee? Het lijkt wel of ik reisonzeker ben geworden, zoveel heb ik vooraf over deze weekendtrip nagedacht.

Wat ook niet mee werkt: alles is nog dicht. En dus moesten er ook boodschappen mee. En koos ik voor een appartementje met keuken, zodat we redelijk zelfvoorzienend konden zijn. Met de accommodatie was niets mis, integendeel, we hadden alles 'in huis', maar voor de echte vakantiesfeer zorgt het niet als je zelf je boterhammen staat te smeren.

Gelukkig hadden we prachtig weer. En logeerden we op een wandelminuut van het strand. En dus hebben we veel gewandeld. Hoofd in de zon, wind door de haren en meters maken door het zand, klauterend de duinen in en terugwandelen via het duinpad. Elke dag weer. 

Met een drankje van de strandtent in de hand, ploften we neer op het strand. Even een andere omgeving, even de gedachten verzetten. Bløf had nog nooit zo pakkend gezongen: 'blij dat ik hier ben'!

Liefs, J.