25

Wie me een jaar geleden had verteld dat ik nu zoveel kilo kwijt zou zijn, had ik voor gek verklaard. Natuurlijk had ik al meerdere diëten geprobeerd, maar het leek wel of niets hielp. Tot die wake-up call vorig jaar augustus. Ik besefte: ik heb maar één lichaam en één leven, dus ik moet er zuiniger op zijn!

Met enige trots ben ik - sinds het ritje met de ambulance - inmiddels 25 kilo afgevallen. Vijfentwintig kilo. In 8 maanden. Zonder hulp. Zonder diëtist. Zonder megafanatiek sporten. Zonder me iets aan te trekken van al die goedbedoelde adviezen. Gewoon zelf. Omdat je zélf het beste weet waar je je prettig bij voelt. En hoewel ik het vooral aan mijn kleding merk en nog niet zo goed 'zie', ben ik megatrots op mezelf.

Afgelopen week bereikte ik die 25 kilo en dat betekende dat ik een tompouce mocht. Als beloning. En wat is er beter dan die tompouce op Koningsdag te eten? Ik kan je vertellen: ik ben gister even he-le-maal los gegaan. Bij de gedachte aan de tompouce begon ik al te kwijlen, de borrels smaakten te lekker en alle hapjes gingen zonder schaamte naar binnen. Met als resultaat: een megavol gevoel toen de dag ten einde was.

Vandaag is het weer terug naar normaal. Gezonde keuzes maken. Eten volgens de schijf van vijf. Water en kruidenthee tot ik er simpel van word. Minder calorieën eten dan ik nodig heb. En lekker een stukje wandelen in de voorjaarszon. Dat ik tegenwoordig fantastisch slaap door mijn CPAP (apneu)kastje, zorgt ervoor dat mijn lichaam weer naar behoren werkt. En dat ik ook gewoon afval als ik minder calorieën eet. 

Dit proces sterkt me in de overtuiging: alles wat je er zelf aan eet, kan je er ook zelf weer af krijgen, als er geen medische oorzaak voor is. Maar je moet het wel écht willen. Deze leefstijl kan ik prima mijn hele leven volhouden als ik straks op het juiste gewicht ben en weer het normaal aantal calorieën mag eten dat per dag is voorgeschreven.  Ik ben er nog niet, maar de mindset is anders en de motivatie is hoog. Ik wil nooit meer terug naar vorig jaar augustus.

Liefs, J.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Leven

Als ik iets wil, dan is het alles uit het leven halen. Genieten met een grote G en dansen tot de zon weer op komt. Doen wat ik wil, wanneer ik wil en met wie ik wil. Noem het egoïstisch, maar als iedereen aan zichzelf denkt, wordt er aan iedereen gedacht. Beperkingen zoals in het afgelopen jaar zijn weinig behulpzaam als het op het nastreven van mijn doelen aankomt, maar nu er weer veel meer kan, zie ik mijn kans schoon. Die wil om écht te leven heeft er in de loop der jaren voor gezorgd dat ik anders in het leven ben gaan staan. Ik maak bewustere keuzes. Ik werk nog steeds hard, maar maak meer tijd vrij voor dingen die belangrijker zijn. Sinds een paar jaar werk ik nagenoeg geen weekend meer en doordeweekse avonden zijn ook heilig aan het worden. Kortom: een mens kan veranderen als de focus verandert.  Die verandering is beetje bij beetje gekomen. Omdat we vrienden veel te jong hebben verloren. En omdat mijn moeder - met de pensioenleeftijd in zicht - is overleden. Het zet je aan ...
Meer lezen

Geluksmomentjes

Ik heb ze vaak. Van die kleine geluksmomentjes. Soms komen ze op onverwachte momenten. En zorgen ze ervoor dat ik er weer even tegenaan kan. Het leven is mooi, als je de mooie kant wilt zien. Van nature ben ik positief geboren. Als het even tegenzit is het de kunst er niet te lang in te blijven hangen. Vooral als je het toch niet kunt veranderen, is het de energie niet waard. Dat klinkt makkelijker dan het soms is en daarom zoek ik op die momenten bewuster naar geluksmomentjes. Vanmorgen had ik een paar interviews op rij. En zoals gebruikelijk loopt mijn hoofd daarna over van de informatie. Ik moest even zennen. En dus trok ik mijn gympies aan en begon te lopen. Muziek in de oren, wind door de haren, op naar het Hemmeland. De zon scheen en de vogels trokken zich niets aan van mijn muziek. Ze kwetterden er vrolijk doorheen.  En ineens was daar het besef, een heerlijk geluksmomentje: de lente komt eraan en ik ben er méér dan klaar voor! Op Spotify zocht ik gelijk naar passende muziek...
Meer lezen

Kinderen

Ik heb ze nooit gewild. Hoewel ik er natuurlijk ruimschoots over nagedacht heb. Want het 'hoort' en het wordt 'verwacht'. En ondanks dat ideaalplaatje ben ik er niet aan begonnen. En dat ga ik ook niet meer doen nu ik de 40 ruim gepasseerd ben. Natuurlijk heb ik dat ideaalplaatje wel eens in mijn hoofd proberen te visualiseren. En in mijn jongere jaren kon ik het nog enigszins een beetje voor me zien, maar het trok me niet. Het idee van moeder zijn past niet bij me. Toen niet en nu niet. Want naarmate de jaren verstreken is dat gevoel steeds sterker geworden. Toch is dat lastig. Want er werd me, zeker in mijn dertiger jaren met een vaste relatie, te pas en te onpas gevraagd naar kinderen. Of ik ze nog niet had en of ik ze niet wilde. Behoorlijk ongepast als je het mij vraagt, want wat als het niet lukt? Met mijn stellige 'alsjeblieft niet' was de vraag ook duidelijk beantwoord, maar er zijn genoeg mensen bij wie dat niet het geval is en die hierdoor elke keer aa...
Meer lezen