Afspraak

Ik hou ervan om afspraken na te komen. Om ergens op de afgesproken tijd te zijn en om te doen wat ik heb beloofd. Helaas werkt dat niet bij iedereen zo en daar raak ik dan weer gefrustreerd van.

Ik snap ook niet zo goed wat het het idee is van een afspraak maken als je die niet nakomt. Waarom maak je die afspraak dan? Of waarom beloof je dan iets? Liever heb ik dan dat je niets belooft, dan is het maar duidelijk voor iedereen. Het niet nakomen is één ding, maar vervolgens niet communiceren of geen excuus aanbieden is wat anders.

De laatste jaren lijkt het wel of steeds meer mensen maling hebben aan 'afspraak is afspraak'. Klanten die veel later zijn zonder dat even te melden (alsof ik niets beters te doen heb dan op jou te wachten), afspraken die volledig 'vergeten' worden, terwijl ze die wel bevestigd hebben en ik keurig op de afgesproken tijd en plek aanwezig ben, en aanleveringen die zelden nog op de uiterlijk afgesproken datum worden gedaan. Naast het werk als ondernemer ben ik tegenwoordig ook een halve secretaresse van derden die ik achter de broek aan moet zitten om hun afspraak na te komen. 

Moedeloos word ik er soms van. Vooral omdat ik nog steeds wel mijn deel van de afspraak na wil komen en dat vaak betekent dat de ruimte die ik heb om iets op te leveren krapper wordt. Dat het zorgt voor avonden of weekenden werken, terwijl ik weet: dit is niet mijn probleem. 

Ik probeer het los te laten. Niet meer als een hondje achter mensen aan te lopen. Niet meer te stalken tot ze eindelijk reageren. Maar soms wil ik het uitschreeuwen: 'reageer gewoon!' Hoe moeilijk kan het zijn? Zijn onze normen en waarden zo veranderd dat het ons niet uitmaakt dat de ander op ons zit te wachten? Dat we ons niet meer verplicht voelen te reageren tijdens een samenwerking? Of dat we het niet vervelend vinden dat een ander, door ons toedoen, niet verder kan met een opdracht?

Liefs, J.


Reacties

  1. Ans 13 april 2021 om 03:26

    Op tijd komen is voor veel mensen moeilijk en ik begrijp dat niet. Zelf ben ik altijd veel te vroeg, ik loop dan vaak nog een rondje omdat het echt te vroeg is om mij al te melden.... of ik blijf in de auto zitten of ga een winkel in of zoiets. Het kost dan wel wat meer tijd, maar dat voelt beter dan haasten en steeds kijken of ik het nog wel op tijd red. Nou heb ik over het algemeen die tijd ook wel dus dat maakt het natuurlijk eenvoudiger, maar ook toen ik minder tijd had werkte het bij mij zo.
    Ook andere afspraken kom ik na...... en als het allemaal om de één of andere reden niet kan dan meld ik dat zo snel mogelijk en bied mijn excuses aan.
    Natuurlijk gaat er bij mij ook wel eens iets mis, ik vergat bijvoorbeeld een keer een verjaardag.... het was i.v.m. vakantie zo'n 3 weken na zijn verjaardag en ik heb er gewoon nooit meer aan gedacht... ik had ook geen cadeau. Ik zat lekker in pyjama tv te kijken toen ik gebeld werd..... of er iets aan de hand was.... nog steeds had ik niks door. Uiteindelijk heb ik razendsnel iets ingepakt, gevulde envelop erbij en ben in de auto gestapt (niet in pyjama natuurlijk, snel wat anders aangetrokken)..... sorry! Maar dergelijke dingen gebeuren niet vaak!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Kleinigheidjes13 april 2021 om 03:32

      Het kan altijd gebeuren dat je om wat voor reden dan ook iets per ongeluk vergeet, maar dan laat je in ieder geval wat van je horen, toch? Of je komt er gewoon eerlijk voor uit zonder je in bochten te draaien. Het lijkt nu echt meer regel dan uitzondering, helaas. Ik ben ook altijd te vroeg, maar gelukkig kan ik tegenwoordig op mijn mobiel in de auto nog even mijn mail checken, zodat ik stipt op tijd aan kan bellen. Geef mij maar mensen als jij, Ans!

      Verwijderen
  2. Ans 13 april 2021 om 08:21

    Mee eens, gewoon eerlijk zijn.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Leven

Als ik iets wil, dan is het alles uit het leven halen. Genieten met een grote G en dansen tot de zon weer op komt. Doen wat ik wil, wanneer ik wil en met wie ik wil. Noem het egoïstisch, maar als iedereen aan zichzelf denkt, wordt er aan iedereen gedacht. Beperkingen zoals in het afgelopen jaar zijn weinig behulpzaam als het op het nastreven van mijn doelen aankomt, maar nu er weer veel meer kan, zie ik mijn kans schoon. Die wil om écht te leven heeft er in de loop der jaren voor gezorgd dat ik anders in het leven ben gaan staan. Ik maak bewustere keuzes. Ik werk nog steeds hard, maar maak meer tijd vrij voor dingen die belangrijker zijn. Sinds een paar jaar werk ik nagenoeg geen weekend meer en doordeweekse avonden zijn ook heilig aan het worden. Kortom: een mens kan veranderen als de focus verandert.  Die verandering is beetje bij beetje gekomen. Omdat we vrienden veel te jong hebben verloren. En omdat mijn moeder - met de pensioenleeftijd in zicht - is overleden. Het zet je aan ...
Meer lezen

Geluksmomentjes

Ik heb ze vaak. Van die kleine geluksmomentjes. Soms komen ze op onverwachte momenten. En zorgen ze ervoor dat ik er weer even tegenaan kan. Het leven is mooi, als je de mooie kant wilt zien. Van nature ben ik positief geboren. Als het even tegenzit is het de kunst er niet te lang in te blijven hangen. Vooral als je het toch niet kunt veranderen, is het de energie niet waard. Dat klinkt makkelijker dan het soms is en daarom zoek ik op die momenten bewuster naar geluksmomentjes. Vanmorgen had ik een paar interviews op rij. En zoals gebruikelijk loopt mijn hoofd daarna over van de informatie. Ik moest even zennen. En dus trok ik mijn gympies aan en begon te lopen. Muziek in de oren, wind door de haren, op naar het Hemmeland. De zon scheen en de vogels trokken zich niets aan van mijn muziek. Ze kwetterden er vrolijk doorheen.  En ineens was daar het besef, een heerlijk geluksmomentje: de lente komt eraan en ik ben er méér dan klaar voor! Op Spotify zocht ik gelijk naar passende muziek...
Meer lezen

Kinderen

Ik heb ze nooit gewild. Hoewel ik er natuurlijk ruimschoots over nagedacht heb. Want het 'hoort' en het wordt 'verwacht'. En ondanks dat ideaalplaatje ben ik er niet aan begonnen. En dat ga ik ook niet meer doen nu ik de 40 ruim gepasseerd ben. Natuurlijk heb ik dat ideaalplaatje wel eens in mijn hoofd proberen te visualiseren. En in mijn jongere jaren kon ik het nog enigszins een beetje voor me zien, maar het trok me niet. Het idee van moeder zijn past niet bij me. Toen niet en nu niet. Want naarmate de jaren verstreken is dat gevoel steeds sterker geworden. Toch is dat lastig. Want er werd me, zeker in mijn dertiger jaren met een vaste relatie, te pas en te onpas gevraagd naar kinderen. Of ik ze nog niet had en of ik ze niet wilde. Behoorlijk ongepast als je het mij vraagt, want wat als het niet lukt? Met mijn stellige 'alsjeblieft niet' was de vraag ook duidelijk beantwoord, maar er zijn genoeg mensen bij wie dat niet het geval is en die hierdoor elke keer aa...
Meer lezen