Kleinigheidjes

Ik kan me vreselijk opwinden. Over belangrijke en onbelangrijke zaken. Over kopschoppers en relschoppers. Over oneerlijkheid en onmacht. Over politiek gekonkel en politiek correct gedrag. Maar ook over onkruid dat maar blijft groeien en katten die mijn tuin besproeien. Een paar jaar geleden kon ik me zo opwinden dat het me boos maakte. Of verdrietig. Maar of het komt doordat ik de veertig ben gepasseerd of doordat ik onverschilliger ben geworden: ik kan het steeds beter loslaten. Choose your battles is mijn nieuwe mantra aan het worden. Ik heb geleerd dat ik niet overal controle over kan hebben. Dat goed soms goed genoeg is en dat het is wat het is. Lastig voor een control freak met prestatiedrang, maar noodzakelijk voor een betere bloeddruk en nachtrust. En hoewel ik over alles wat er in de wereld gebeurt nog steeds wel een mening heb, ben ik minder uitgesproken. Berustender. Meer yin en yang. Toch zijn er dingen die ik nog steeds niet begrijp. En misschien is dat omdat ik leef volgen...

Ik herinner mij je grote verzameling smurfen en de knijpbeertjes aan een koordje. De zelfgemaakte ijsjes op een warme zomerdag en de waterballonnen waarmee we in de steeg naast het huis de langslopers de stuipen op het lijf joegen. Ik herinner me de snoeptafel op woensdagmiddag en hoe je vader me op strenge wijze wat tafelmanieren bijbracht. Ik herinner me dat spelen met en bij jou altijd een feestje was, omdat veel mocht en bijna alles kon. Ik herinner me dat je ziek werd en ik op bezoek ging op F8 Noord in het AMC. Dat je kaal werd en opgeblazen. En soms boos en verdrietig was. De dag dat je weer slecht nieuws kreeg en je grote neef me op zijn bagagedrager zette en thuisbracht. En het moment dat meester Gerlof me uit de klas haalde om me het slechte nieuws als eerste te vertellen, staat nog altijd haarscherp op mijn netvlies. Ik herinner me de Grote Kerk waar de herfstzon door de grote ramen op jou scheen. De ontzettend lange stoet die lopend door de Kerkstraat langs je huis naar de ...

Ik mag dan overkomen als een zelfverzekerde vrouw, maar ook ik heb mijn zwakke momenten. Dat was jaren geleden veel erger, maar ook nu steekt die twijfel soms de kop op. Kan ik het wel? Doe ik het wel goed? En is het dan ook goed genoeg? Daags voordat ik naar mijn zomerkantoor ging, nam ik een nieuwe opdracht aan. Het ging bij deze opdracht niet zozeer om het schrijven of herschrijven, als wel om het advies om het anders te doen. Beter. Met meer effect. En vooral concreter. Ik kreeg een bestaande tekst mee met de opdracht die te herschrijven om er een nieuwe standaard van te maken. En een advies te schrijven waarom dat de nieuwe standaard moest worden. Met de nieuwe tekst en het advies kunnen ze dan zelf de overige content herschrijven, is het idee. Nu weet ik dat ik goed ben in mijn werk, dat veelal uit schrijven, herschrijven en nakijken bestaat. Maar een advies schrijven? Daar heb ik minder ervaring mee. En dus sloeg de twijfel toe. Ik ging voortvarend te werk, maar vond al snel mij...