Twijfel

Ik mag dan overkomen als een zelfverzekerde vrouw, maar ook ik heb mijn zwakke momenten. Dat was jaren geleden veel erger, maar ook nu steekt die twijfel soms de kop op. Kan ik het wel? Doe ik het wel goed? En is het dan ook goed genoeg?

Daags voordat ik naar mijn zomerkantoor ging, nam ik een nieuwe opdracht aan. Het ging bij deze opdracht niet zozeer om het schrijven of herschrijven, als wel om het advies om het anders te doen. Beter. Met meer effect. En vooral concreter. Ik kreeg een bestaande tekst mee met de opdracht die te herschrijven om er een nieuwe standaard van te maken. En een advies te schrijven waarom dat de nieuwe standaard moest worden. Met de nieuwe tekst en het advies kunnen ze dan zelf de overige content herschrijven, is het idee.

Nu weet ik dat ik goed ben in mijn werk, dat veelal uit schrijven, herschrijven en nakijken bestaat. Maar een advies schrijven? Daar heb ik minder ervaring mee. En dus sloeg de twijfel toe. Ik ging voortvarend te werk, maar vond al snel mijn Waterloo. Is dit wat ze willen? Is het niet te kort door de bocht? Is mijn advies wel gebaseerd op de juiste feiten? Je begrijpt: twijfel alom. En dus schoof ik het voor me uit. Schreef ik een stukje om het daarna weer weg te leggen en de volgende dag weer te herschrijven.

Gelukkig had ik mijn eigen deadline eerder gesteld dan de werkelijke deadline en toen ik klaar was met schrijven was ik op zich tevreden, maar had ik nog steeds twijfels. De tekst was van 20+ naar maar 8 pagina's gegaan, daar was ik heel tevreden over. En het advies stond vol met concrete tips, praktische handvatten en goed onderbouwde argumenten waarom het zo beter was. Dat moest voldoende zijn, toch? Met de ervaring van eerdere opdrachten - dat mijn lat veel te hoog ligt - in mijn achterhoofd, leverde ik het concept en advies toch op.

Vanmorgen hadden we inhoudelijk overleg over de input. Er waren welgeteld twee vragen die niets om het lijf hadden. Maar er was vooral veel lof. Dat het geweldig was, heel praktisch bruikbaar, precies wat ze zochten en heel duidelijk verwoord. Kortom, ze waren ontzettend blij met me.

En ik realiseerde me: zie je wel! Ik hou mezelf kleiner dan ik ben. Waarom die eeuwige twijfel? Ik kan dit! Het was een groeimomentje dat je soms nodig hebt om verder te komen. Om boven jezelf uit te stijgen. De moraal van dit verhaal? Twijfel nooit aan je eigen kunnen. Je kunt veel meer dan je denkt!

Liefs, J.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Leven

Als ik iets wil, dan is het alles uit het leven halen. Genieten met een grote G en dansen tot de zon weer op komt. Doen wat ik wil, wanneer ik wil en met wie ik wil. Noem het egoïstisch, maar als iedereen aan zichzelf denkt, wordt er aan iedereen gedacht. Beperkingen zoals in het afgelopen jaar zijn weinig behulpzaam als het op het nastreven van mijn doelen aankomt, maar nu er weer veel meer kan, zie ik mijn kans schoon. Die wil om écht te leven heeft er in de loop der jaren voor gezorgd dat ik anders in het leven ben gaan staan. Ik maak bewustere keuzes. Ik werk nog steeds hard, maar maak meer tijd vrij voor dingen die belangrijker zijn. Sinds een paar jaar werk ik nagenoeg geen weekend meer en doordeweekse avonden zijn ook heilig aan het worden. Kortom: een mens kan veranderen als de focus verandert.  Die verandering is beetje bij beetje gekomen. Omdat we vrienden veel te jong hebben verloren. En omdat mijn moeder - met de pensioenleeftijd in zicht - is overleden. Het zet je aan ...
Meer lezen

Geluksmomentjes

Ik heb ze vaak. Van die kleine geluksmomentjes. Soms komen ze op onverwachte momenten. En zorgen ze ervoor dat ik er weer even tegenaan kan. Het leven is mooi, als je de mooie kant wilt zien. Van nature ben ik positief geboren. Als het even tegenzit is het de kunst er niet te lang in te blijven hangen. Vooral als je het toch niet kunt veranderen, is het de energie niet waard. Dat klinkt makkelijker dan het soms is en daarom zoek ik op die momenten bewuster naar geluksmomentjes. Vanmorgen had ik een paar interviews op rij. En zoals gebruikelijk loopt mijn hoofd daarna over van de informatie. Ik moest even zennen. En dus trok ik mijn gympies aan en begon te lopen. Muziek in de oren, wind door de haren, op naar het Hemmeland. De zon scheen en de vogels trokken zich niets aan van mijn muziek. Ze kwetterden er vrolijk doorheen.  En ineens was daar het besef, een heerlijk geluksmomentje: de lente komt eraan en ik ben er méér dan klaar voor! Op Spotify zocht ik gelijk naar passende muziek...
Meer lezen

Kinderen

Ik heb ze nooit gewild. Hoewel ik er natuurlijk ruimschoots over nagedacht heb. Want het 'hoort' en het wordt 'verwacht'. En ondanks dat ideaalplaatje ben ik er niet aan begonnen. En dat ga ik ook niet meer doen nu ik de 40 ruim gepasseerd ben. Natuurlijk heb ik dat ideaalplaatje wel eens in mijn hoofd proberen te visualiseren. En in mijn jongere jaren kon ik het nog enigszins een beetje voor me zien, maar het trok me niet. Het idee van moeder zijn past niet bij me. Toen niet en nu niet. Want naarmate de jaren verstreken is dat gevoel steeds sterker geworden. Toch is dat lastig. Want er werd me, zeker in mijn dertiger jaren met een vaste relatie, te pas en te onpas gevraagd naar kinderen. Of ik ze nog niet had en of ik ze niet wilde. Behoorlijk ongepast als je het mij vraagt, want wat als het niet lukt? Met mijn stellige 'alsjeblieft niet' was de vraag ook duidelijk beantwoord, maar er zijn genoeg mensen bij wie dat niet het geval is en die hierdoor elke keer aa...
Meer lezen