Opwinden

Ik kan me vreselijk opwinden. Over belangrijke en onbelangrijke zaken. Over kopschoppers en relschoppers. Over oneerlijkheid en onmacht. Over politiek gekonkel en politiek correct gedrag. Maar ook over onkruid dat maar blijft groeien en katten die mijn tuin besproeien.

Een paar jaar geleden kon ik me zo opwinden dat het me boos maakte. Of verdrietig. Maar of het komt doordat ik de veertig ben gepasseerd of doordat ik onverschilliger ben geworden: ik kan het steeds beter loslaten. Choose your battles is mijn nieuwe mantra aan het worden.

Ik heb geleerd dat ik niet overal controle over kan hebben. Dat goed soms goed genoeg is en dat het is wat het is. Lastig voor een control freak met prestatiedrang, maar noodzakelijk voor een betere bloeddruk en nachtrust. En hoewel ik over alles wat er in de wereld gebeurt nog steeds wel een mening heb, ben ik minder uitgesproken. Berustender. Meer yin en yang.

Toch zijn er dingen die ik nog steeds niet begrijp. En misschien is dat omdat ik leef volgens het principe 'je oogst wat je zaait' en ik regelmatig ervaar dat lang niet iedereen er hetzelfde instaat. Dat ik keurig mijn deel van de afspraak nakom, terwijl de ander het doodleuk vergeet. Of dat ik hoop dat die ander ook eens aan mij denkt, maar dat vervolgens nooit gebeurt. Ik noem het maar leermomentjes en probeer er niet meer aan te denken. Maar helemaal vergeten doe ik het niet.

Tegenwoordig probeer ik die opwinding ook op een andere manier te kanaliseren. Op het strand in Portugal kwam een man een paar euro tekort voor zijn strandbedjes, omdat hij wel een pinpas maar geen cash meehad. De bedjesmeneer was weinig begripvol. Met als gevolg dat de man, inmiddels met huilende kinderen en een boze vrouw, weer in had moeten pakken. Ik stond net mijn boeltje in te pakken en hoorde het gesprek aan. En begon me erover op te winden. Waarom die toon van de bedjesmeneer? Waar is het geduld en de menslievendheid gebleven? Ik pakte mijn portemonnee en terwijl ik het strand afliep gaf ik de bedjesmeneer een paar euro en liet hem weten dat die man met zijn gezin kon blijven zitten en dat hij ze even een bonnetje moest geven als bewijs. Voor hij het goed en wel wist was ik het strand af.

Een paar dagen later kwam ik terug op het strand. De bedjesmeneer herkende me direct en sprak me aan. Waarom ik dat nou had gedaan, zomaar geld geven voor wildvreemden? 'Omdat ik hoop dat een ander dat ook voor mij zou doen in zo'n geval' was mijn simpele antwoord. Het toeval wil dat het gezin er ook was en hij wist niet hoe snel hij ze op de hoogte moest brengen. Enthousiast kwam de man op me af. Met een dikke glimlach - en een paar euro in zijn hand - liet hij weten dat ik zijn dag had gered. En zomaar ineens had ik die dag een topdag.

Daarom hier een tip van een opgewonden standje: zet je frustratie of vreselijke negatieve opwinding om in karmapunten. Je voelt je er een stuk beter bij. Je bloeddruk daalt en je maakt er anderen gelukkig mee. En als je een beetje geluk hebt uiteindelijk ook jezelf.

Liefs, J.