Herinneringen

Ik herinner mij je grote verzameling smurfen en de knijpbeertjes aan een koordje. De zelfgemaakte ijsjes op een warme zomerdag en de waterballonnen waarmee we in de steeg naast het huis de langslopers de stuipen op het lijf joegen. Ik herinner me de snoeptafel op woensdagmiddag en hoe je vader me op strenge wijze wat tafelmanieren bijbracht. Ik herinner me dat spelen met en bij jou altijd een feestje was, omdat veel mocht en bijna alles kon.

Ik herinner me dat je ziek werd en ik op bezoek ging op F8 Noord in het AMC. Dat je kaal werd en opgeblazen. En soms boos en verdrietig was. De dag dat je weer slecht nieuws kreeg en je grote neef me op zijn bagagedrager zette en thuisbracht. En het moment dat meester Gerlof me uit de klas haalde om me het slechte nieuws als eerste te vertellen, staat nog altijd haarscherp op mijn netvlies.

Ik herinner me de Grote Kerk waar de herfstzon door de grote ramen op jou scheen. De ontzettend lange stoet die lopend door de Kerkstraat langs je huis naar de begraafplaats aan de Kloosterdijk ging. Ik herinner me dat ik een bloem bij je neer mocht leggen, net als de andere kindjes uit de klas. En dat ik blij was dat ik je niet lang daarvoor een zilveren hartjesmedaillon aan een kettinkje had gegeven, met een foto van jou en mij erin. Zou je die dragen?

Er zijn zoveel kleine dingetjes die ik me herinner. En zoveel kleine dingetjes die ik ben vergeten. Maar van de maanden na jouw overlijden weet ik niets. Ze zeggen dat je geest dat uit zelfbescherming doet. Dat het dan minder pijn doet. Ik ben die maanden ongetwijfeld spelend doorgekomen. Maar met wie weet ik niet, want ik speelde eigenlijk altijd met jou.

Regelmatig denk ik aan je. En aan deze mooie herinneringen. Het is in oktober alweer 34 jaar geleden, maar de herinneringen lijken alsof het gister was. Wie zou je nu zijn geworden en hadden we nog vriendinnen geweest als je er nog was? Het zijn vragen die ik mezelf soms stel.

Het heeft een tijdje geduurd voordat ik het durfde en wilde. Maar sindsdien ga ik twee keer per jaar bij jou op bezoek. Op je plekje tussen het groen, waar de vogeltjes fluiten en waar op je sterfdag het herfstlicht vaak zo mooi schijnt. Terwijl ik de begraafplaats afloop klinkt sindsdien in mijn hoofd steevast het liedje Oker van Clouseau. Is het gek om je na zo'n lange tijd nog te missen?

Liefs, J.