Kleinigheidjes

Sommige mensen vragen zich af of ik wel goed bij mijn hoofd ben. En anderen vinden het zielig voor lief. Want hij mag niet mee. En dat is gek. Want vakantie vieren hoor je samen te doen. Niets ten nadele van de liefste, maar soms ben ik toe aan mezelf. Aan even in mijn eigen sop gaar koken en met niemand rekening houden. Had ik dan niet beter vrijgezel kunnen blijven? Natuurlijk niet! En hoort rekening houden met elkaar niet gewoon bij een relatie? Natuurlijk wel! Maar het één hoeft het ander niet uit te sluiten. Vooral niet als je de liefde voor elkaar kunt vinden om elkaar vrij te laten. Al jaren reis ik graag alleen. Als ik voor werk op pad ga, reis ik vaak solo. Lekker in mijn eentje struinen, een terrasje pakken, alleen op ontdekking. Ik word daar oprecht heel gelukkig van. En door deze werkreizen besefte ik dat ik ook af en toe privé graag alleen weg wil. Twee jaar geleden deed ik dat voor het eerst. Drie weken lang. Naar een plek waar ik de weg kende, waar ik tussendoor gewoon a...

Het is van alle tijden. Verzuchten dat vroeger alles beter was. En natuurlijk is dat niet zo. Maar in sommige gevallen zijn we echt verder afgedreven van de beschaving die we met elkaar zo zorgvuldig hebben opgebouwd. Willekeurige nieuwsberichten van afgelopen week: Overstromingen in Limburg: huizen en winkels worden geplunderd.  Een aanrijding met letsel of zelfs doden: veroorzaker doorgereden. Nepcollectanten Rode Kruis vragen om geld voor watersnood. Deze berichten staan niet op zichzelf. Ze zijn er wekelijks. Klein en groot leed wordt voor veel mensen pas écht erg als het ze zelf overkomt. En toch doen we ons dit soort berichten zélf aan. Door niet beschaafd te zijn, door egoïstisch te zijn, door niet sociaal en meelevend te zijn. En door eigenbelang boven dat van anderen te plaatsen. Wanneer zijn wij mensen zo slecht geworden? Wat was het moment waarop je na een aanrijding dacht: 'die persoon is zwaargewond, ik kan beter maar snel doorrijden?' En waarom besluit je naar een...

Mijn ergste nachtmerrie? Dat ik op een gegeven moment niets meer kan. En er niets tegen kan doen. En hoewel dat moment hopelijk nog 56 jaar in de toekomst ligt - ik word gezond van lijf en leden 100, heb ik me voorgenomen - zie ik genoeg mensen om me heen waar dat helemaal niet vanzelfsprekend is. Terwijl ik dit typ fietst de buurman door de straat. Niet op een gewone fiets, maar op een driewieler. Zonder stuur. En nee, hij is geen acrobaat en hij werkt niet bij het circus. Hij is getroffen door ALS. De fiets met trommelremmen moest worden ingeruild voor een terugtraprem en nu is de volgende stap daar: een driewieler met besturing door met zijn gewicht tegen de zijkant aan te duwen. Hij doet het gewoon. Stoere gast. En kijkt er ook nog een soort van vrolijk bij. Maar ik vind dit beeld treffender dan alles wat hij er zelf over schrijft in zijn blog en alles wat er over deze rotziekte te lezen valt. Dat je oud wordt en gebreken krijgt, neemt iedereen voor lief. Maar wat als je midden in...