Niets

Mijn ergste nachtmerrie? Dat ik op een gegeven moment niets meer kan. En er niets tegen kan doen. En hoewel dat moment hopelijk nog 56 jaar in de toekomst ligt - ik word gezond van lijf en leden 100, heb ik me voorgenomen - zie ik genoeg mensen om me heen waar dat helemaal niet vanzelfsprekend is.

Terwijl ik dit typ fietst de buurman door de straat. Niet op een gewone fiets, maar op een driewieler. Zonder stuur. En nee, hij is geen acrobaat en hij werkt niet bij het circus. Hij is getroffen door ALS. De fiets met trommelremmen moest worden ingeruild voor een terugtraprem en nu is de volgende stap daar: een driewieler met besturing door met zijn gewicht tegen de zijkant aan te duwen. Hij doet het gewoon. Stoere gast. En kijkt er ook nog een soort van vrolijk bij. Maar ik vind dit beeld treffender dan alles wat hij er zelf over schrijft in zijn blog en alles wat er over deze rotziekte te lezen valt.

Dat je oud wordt en gebreken krijgt, neemt iedereen voor lief. Maar wat als je midden in het leven staat, een gezin draaiende houdt en zomaar ineens tot stilstand wordt gebracht? Ik kan me niet voorstellen wat er dan door je heen gaat. Wat je gezin dan doormaakt. En waar je allemaal tegenaan loopt. Ik kijk vanaf een afstandje en zie hoe de buurman steeds een stukje verder achteruit gaat. Daar hoeft hij niets voor te doen. Dat gaat vanzelf. En er is ook weinig dat hij er wél tegen kan doen. Want ALS sloopt je en er is geen vooruitzicht op genezing.

Vanaf de zijlijn kan ik niet veel doen. Meeleven, belangstelling tonen, maar ook gewoon slap ouwehoeren en een borrel samen drinken tijdens de buurt barbecue. Er zijn voor elkaar is soms als genoeg, al is dat soms ook moeilijk. Zijn broertje is nu een inzamelingsactie begonnen. Je kunt hem sponsoren, zodat hij straks met vleugels de Mont Ventoux op fietst in de Tour du ALS. En al heeft hij zijn streefbedrag al bereikt: al het geld voor onderzoek en méér kans op genezing is welkom. Dus daarom vraag ik jullie of je hem wilt sponsoren. Omdat niets in het leven zeker is en niets in het leven belangrijker is dan gewoon gezond zijn.

Lieve Erwin, ik maak een diepe buiging voor je. Zoals jij, je gezin en familie met deze ziekte omgaan, daar heb ik ontzettend veel respect voor. We zijn er voor jullie, nu en in de toekomst!

Liefs, J.