Stralen

Vanuit haar auto riep de buurvrouw me gisterochtend toe: 'je straalt helemaal'. Een mooi compliment om de dag te beginnen en ze heeft gelijk. Ik straal! Dat heeft natuurlijk deels te maken met mijn killerbody in wording, maar de echte reden is nog veel simpeler. Dat ik straal komt door een potje!

Ik heb nooit echt een makkelijke huid gehad: droog, rood, her en der eczeem en bij tijd en wijle een uitbraak van wat ik zelfs boven mijn veertigste nog 'jeugdpuistjes' durf te noemen. Vorige maand lag ik te zuchten en steunen in de stoel van de schoonheidsspecialiste. Ik smeer me een ongeluk, maar beter lijkt het niet te worden. Dus adviseerde de lieverd een kuur. Een anti-age kuur, welteverstaan.

En omdat ik ook helemaal niet ouder wil worden, blijkt deze kuur goed bij mij te passen. Vijftien dagen lang smeerde ik `s avonds een ampul met een heel fijn spulletje op mijn schoongemaakte gezicht. En het resultaat is echt verbluffend: een zachte, schone, rustige en stralende huid! Enthousiast stuurde ik een app naar de specialiste en gelukkig liet ze weten dat mijn huid een tweede kuurtje van 15 dagen wel kon gebruiken. Ik word al bedroefd bij het idee dat ik daar nog maar 4 ampullen van over heb... 

Want zoals het nu is, wil ik het altijd wel! Blijft mijn huid straks wel stralen als de kuur is afgelopen? Krijg ik dan nog steeds complimenten van de buuf op de vroege ochtend? Of verval ik weer in mijn vale, droge huid en herken ik binnen de kortste keren weer mijn oude ik in de spiegel?

Over een kleine drie weken lig in weer in de stoel bij de schoonheidsspecialiste op Marken. En ik hoop van harte dat ze me gerust kan stellen. Want als ik iets wil is het stralend het leven door!

Liefs, J.




Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Leven

Als ik iets wil, dan is het alles uit het leven halen. Genieten met een grote G en dansen tot de zon weer op komt. Doen wat ik wil, wanneer ik wil en met wie ik wil. Noem het egoïstisch, maar als iedereen aan zichzelf denkt, wordt er aan iedereen gedacht. Beperkingen zoals in het afgelopen jaar zijn weinig behulpzaam als het op het nastreven van mijn doelen aankomt, maar nu er weer veel meer kan, zie ik mijn kans schoon. Die wil om écht te leven heeft er in de loop der jaren voor gezorgd dat ik anders in het leven ben gaan staan. Ik maak bewustere keuzes. Ik werk nog steeds hard, maar maak meer tijd vrij voor dingen die belangrijker zijn. Sinds een paar jaar werk ik nagenoeg geen weekend meer en doordeweekse avonden zijn ook heilig aan het worden. Kortom: een mens kan veranderen als de focus verandert.  Die verandering is beetje bij beetje gekomen. Omdat we vrienden veel te jong hebben verloren. En omdat mijn moeder - met de pensioenleeftijd in zicht - is overleden. Het zet je aan ...
Meer lezen

Geluksmomentjes

Ik heb ze vaak. Van die kleine geluksmomentjes. Soms komen ze op onverwachte momenten. En zorgen ze ervoor dat ik er weer even tegenaan kan. Het leven is mooi, als je de mooie kant wilt zien. Van nature ben ik positief geboren. Als het even tegenzit is het de kunst er niet te lang in te blijven hangen. Vooral als je het toch niet kunt veranderen, is het de energie niet waard. Dat klinkt makkelijker dan het soms is en daarom zoek ik op die momenten bewuster naar geluksmomentjes. Vanmorgen had ik een paar interviews op rij. En zoals gebruikelijk loopt mijn hoofd daarna over van de informatie. Ik moest even zennen. En dus trok ik mijn gympies aan en begon te lopen. Muziek in de oren, wind door de haren, op naar het Hemmeland. De zon scheen en de vogels trokken zich niets aan van mijn muziek. Ze kwetterden er vrolijk doorheen.  En ineens was daar het besef, een heerlijk geluksmomentje: de lente komt eraan en ik ben er méér dan klaar voor! Op Spotify zocht ik gelijk naar passende muziek...
Meer lezen

Kinderen

Ik heb ze nooit gewild. Hoewel ik er natuurlijk ruimschoots over nagedacht heb. Want het 'hoort' en het wordt 'verwacht'. En ondanks dat ideaalplaatje ben ik er niet aan begonnen. En dat ga ik ook niet meer doen nu ik de 40 ruim gepasseerd ben. Natuurlijk heb ik dat ideaalplaatje wel eens in mijn hoofd proberen te visualiseren. En in mijn jongere jaren kon ik het nog enigszins een beetje voor me zien, maar het trok me niet. Het idee van moeder zijn past niet bij me. Toen niet en nu niet. Want naarmate de jaren verstreken is dat gevoel steeds sterker geworden. Toch is dat lastig. Want er werd me, zeker in mijn dertiger jaren met een vaste relatie, te pas en te onpas gevraagd naar kinderen. Of ik ze nog niet had en of ik ze niet wilde. Behoorlijk ongepast als je het mij vraagt, want wat als het niet lukt? Met mijn stellige 'alsjeblieft niet' was de vraag ook duidelijk beantwoord, maar er zijn genoeg mensen bij wie dat niet het geval is en die hierdoor elke keer aa...
Meer lezen