Zonaanbidder

Ik word hier dus oprecht heel erg blij van. Van dit weer. Van de warmte. En de zon. Ik ben namelijk niet winterhard, dus heb de afgelopen maanden behoorlijk moeten afzien.

Ik vind kou op zich niet erg. Bij de verwarming, de haard, in de sauna of in een warm bad heb ik er zelfs helemaal geen last van. Maar als ik de deur uit moet, ga ik spontaan grommen. Moet dat? Waarom ik? En dus ga ik het liefst in een diepe winterslaap tot de krokussen boven de grond uitkomen.

Gister en vandaag zijn een feestje. Twee zomerse dagen in het vroege voorjaar! Ik kan mijn blijdschap nauwelijks onderdrukken. En dus heb ik gistermiddag even gespijbeld. Heb ik even lekker een uurtje in de zon gezeten. En dat ga ik vanmiddag weer doen, gewoon omdat het kan.

De zon op mijn gezicht, de warmte voelen: ik word er een ander mens door. Vriendelijker, vrolijker, lichtvoetiger. Als een haas in het weiland huppel ik zo door de dag. Dat mijn werk op me wacht als de zon onder is, maakt dan ook helemaal niks uit. Ik werk desnoods de hele nacht door als ik daardoor de hele dag de zon op mijn huid kan voelen.

Die lockdown is natuurlijk waardeloos. En die avondklok schiet ook niet op. Maar hé, het is voorjaar en dat maakt alles ineens een stuk minder erg. Geniet van je dag, zo slecht hebben we het helemaal niet!

Liefs, J.