Brand

Het was zaterdag 2 januari 1993. Een prachtige winterdag. Het vroor dat het kraakte. En terwijl menigeen op de Pierebaan aan het schaatsen was onder een strakblauwe hemel met winterzon, mocht ik voor het eerst (want net een paar maanden begonnen met een zaterdagbaantje) balansen bij de Komart op de Graaf Willemlaan.

De winkel sloot om 16 uur, dus het was even na sluitingstijd. We waren nog maar net begonnen met het tellen van de voorraad. In de verte klonken sirenes die dichterbij kwamen. Ik nam mijn werk serieus en ik liet me doorgaans niet snel afleiden, maar iets in mij liet mijn alarmbellen afgaan. De sirenes zwollen aan en trokken mij naar de ingang van de supermarkt. Ze reden met een bloedgang voorbij en ik volgde ze met mijn ogen.

Een blok verder was er enorme rook. Paniek sloeg toe: was dat ons huis?! Zonder jas en in mijn Komart-schort rende ik naar huis. In blinde paniek. Eenmaal daar werd ik tegengehouden. En zag ik dat het niet ons huis was, maar dat van de buren. Van mijn toenmalige grote liefde die op die dag jarig was. In een waas heb ik hem gezocht. Ik vond hem in huis bij achterburen. Hij had niets meer dan zijn schaatsen en de kleren die hij aan had, al wisten we dat toen nog niet.

De brandweer had er flink werk aan. Het was zo koud dat het water op de straat een ijsbaan werd. Ons huis, het middelste in een rijtje van vijf, werd flink nat gehouden. Misschien wel omdat er aan die kant nog twee huizen in het blok stonden die daarmee in veiligheid gebracht konden worden. Die nacht sliep ik elders. En de weken daarop ook.

Daags na de brand werden alle spullen meegenomen door een bedrijf dat daarin gespecialiseerd was. Van een aantal persoonlijk eigendommen moest ik afscheid nemen. Te nat, te veel rookschade, afgeschreven, de vuilnisbak in. Mijn huidige schoonzus - toen nog beter bekend als mijn vriendin - en ik gingen vol goede moed aan de schoonmaak. Ik zie ons nog vol overgave de schrootjes op mijn zolderkamer boenen tot het zwart weg was. Maar de vieze brandlucht bleef.

Het huis van mijn vriendje was niet meer te redden. Wij hadden geluk. Ons huis wel. Maar een paar dagen later trad de dooi in. Het water gutste uit de dakisolatie. Al ons schoonmaakwerk was voor niets geweest. Er moest veel gebeuren, terwijl mijn ouders net een paar maanden eerder de verbouwing hadden voltooid. Het kwam natuurlijk goed. De buurhuizen werden herbouwd en ons huis werd opnieuw flink verbouwd.

Waar het niet goed mee kwam, was mijn afwijking voor brandweersirenes. Zodra ik die hoor moet ik weten waar de brand is. Tot die tijd heb ik geen rust. De brandlucht van toen zit nog zo in mijn neus dat die geur me direct weer terugbrengt naar 2 januari 1993.

Gisteravond was het een kakofonie aan brandweersirenes. Er was een heftige brand op het industriegebied in Volendam. En hoewel daar geen mensen wonen, zijn er wel veel ondernemers die hun levenswerk in vlammen hebben op zien gaan. Die ondernemers zijn ook mensen. En ik leef met ze mee. Zij hebben daar vast net zo verdwaasd, wanhopig en uit het veld geslagen toe staan kijken als ik destijds. En ik hoop van harte dat zij allemaal zo snel mogelijk weer in het zadel geholpen worden. Des te eerder vergaat deze nachtmerrie tot een zwarte bladzijde in een heel dik boek, dat hopelijk verder vol staat met mooie herinneringen.

Liefs, J.