Kerst

Ik hou niet van standaard. Niet van verplichtingen. Niet van dingen doen omdat ze zo horen en iedereen het van je verwacht. Misschien is dat ook wel waarom ik niet ben getrouwd. Waarom ik geen kinderen heb. En waarom ik liever eerlijk ben dan aardig.

Voor mij is Kerst zo'n verplichting. Jaren waren ouders en schoonouders op vakantie en konden we ongestoord onze gang gaan. Die vrijheid, het niet op hoeven zitten in je zondagse pak: ik was er elk jaar weer blij mee.

Sinds een paar jaar is daar verandering in gekomen. Mijn vader is alleen. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen hem alleen te laten tijdens de feestdagen. En dus is ons ritme veranderd. Zitten we ineens aan het kerstontbijt en aan de gourmet, terwijl ik het liefst met een cocktail ergens op een strand had gezeten, waar geen kerstbomen en kerstkaarten zijn.

Ik heb me de afgelopen jaren verzet tegen deze 'gezellige' tradities, maar 'if you can beat them, join them' en dus kocht ik dit jaar zelfs een veel te dure kerstboom. Met nieuwe ballen. En staat er een protserig 'Merry Christmas' in het venster naast de voordeur. Ik heb zelfs voor iedereen cadeautjes gekocht, die - zoals het hoort - onder boom liggen te wachten tot ze uitgepakt mogen worden. 

Hoewel ik begin te wennen aan het idee van Kerst, went het gevoel van 'verplichtingen' niet. Daarom ben ik des te blijer dat we dit jaar maar één dag Kerst vieren en de andere dag weer heerlijk voor onszelf hebben. Misschien tuig ik die dag de kerstboom wel weer af. Want na twee weken ben ik dat ding al helemaal zat. 

Kerst op een tropisch eiland? Hopelijk nog lang niet. Want dat betekent dat mijn vader er nog steeds is. Want al ben ik wars van verplichtingen: mijn familie en vrienden dicht bij me hebben en er voor elkaar zijn voelt nooit als verplichting. En dat is wat mij betreft de ware kerstgedachte. Welke dag van het jaar het ook is.

Liefs, J.